Rozdział II

"Niepierwsza śmierć"

W jednej chwili ogarnęła ją niemoc, a poczucie bezradności odebrało jej władzę nad ciałem. Stojąc na murze, widziała zbliżającego się wroga. Było to jak fala, która w szybkim tempie zbliża się do brzegu. Do murów Konohy. Zadrżała, zdając sobie sprawę, że jest już w stanie ujrzeć twarze napastników i rysy zdradzające gniew. W powietrzu szumiała broń dystansowa. Kilkoro ludzi padło trupem, inni znikali w kłębach dymu, by wyskoczyć po chwili zza krzaków. 

Zeskoczyła z muru i stanęła miedzy szeregami gotowych do walki wojowników. Czekali aż potyczka na odległość stanie się niemożliwa i to oni będą musieli ginąć za ojczyznę. Sakura wyciągnęła zza pleców miecz, który niedawno wrócił do niej po krótkiej wizycie u konserwatora. Był teraz gotowy do zabijania, tak jak ona. Przynajmniej fizycznie była gotowa. Zaciskała rękojeść w drżących z podniecenia dłoniach. Wzięła głęboki oddech i poczuła jak w żyłach buzuje rozgrzana adrenaliną krew. 

 – Za Naruto – wyszeptała niepewnie i spojrzała w bok. Nie była sama. Stali z nią wszyscy znani jej żołnierze z rodzinnej wioski – za Naruto! – krzyknęła pewniejsza siebie 

 – Za Naruto! – podchwycił głos dziesiątek, a prosto w oczy Haruno spojrzała nieśmiała dziewczyna – Hinata. 

Nigdy za sobą nie przepadały. Hinata żyła we własnym świecie, pełnym zakazów, obowiązków i pełnym rumieńców na widok Naruto. Pewnie to jego osoba stała im na drodze do bliższego poznania. Był jednocześnie mostem i barierą, których żadna nie chciała przekroczyć. 

Sakura skinęła jej głową z szacunkiem. To dodało odwagi pobladłej dziewczynie, która przecież tak często miała do czynienia z walką. Właśnie wtedy, gdy odwracały się od siebie, po tym kiwnięciu, i skupiły się na biciu własnych serc, zawiasy bram puściły, wlewając do wnętrza wioski potop obcych żołnierzy, którzy bez trudu pozbyli się wielkich wrót niewymyślną techniką.

Krzyczeli głośno, by zdezorientować przeciwnika. Nie było czasu na techniki. W tej walce liczyła się szybkość i najprostsze sztuczki. W tej walce sprawdzała się tylko broń. 

 – Uderzyć w sam środek! – Haruno poinstruowała odział, biegnąc na jego czele. Widziała jak na ziemię upadają martwe ciała z pierwszych rzędów – ludzi jej oraz wroga. Zacisnęła zęby i ściągając brwi, wmawiała sobie, że tak musi się dziać. Niestety dźwięk wybuchów przeszkadzał w tym, by mogła przekonać samą siebie. 

Już po chwili, zmagając się z ludzkimi odruchami płaczu i wymiotów, rzuciła się w wir walki. Atakowała schematycznie., bała się, że ktoś to rozszyfruje, ale ona nie umiała inaczej. 

Wyciągnęła miecz z ostatniego wojownika, który wtargnął do wioski przy pierwszej fali ataku. Oddychając ciężko, rozejrzała się wokoło i odetchnęła z ulgą, bo straty w ludziach nie były wielkie. Nie patrzyła spod nogi. Bała się, że ujrzy jakąś znajomą twarz, która niedomkniętymi powiekami będzie błagać o pomoc. Pomoc, której nie mogłaby już udzielić. Początkowe uczucie ulgi zadało jej teraz silny cios – przyjdą następni, silniejsi. Oni wyrżną ich wszystkich wpień. Jej strach nic nie zdziała. 

Oddział znów formułował się w poprzedni szyk, oczekując następnego uderzenia. Sakura chciała stanąć wraz z nimi, ale mimowolnie spojrzała wgłąb wioski. Przeraziła się, widząc Naruto. Szedł bez kapelusza, z którym tak nie lubił się rozstawać. Płaszcz miał rozpięty, a spod niego nie wyglądał pomięty jak zwykle dres. Nie raził jaskrawym kolorem, który wołał 'Patrzcie, jestem Naruto Uzumaki i zmienię ten świat na lepszy!'. Ciemny, tym razem schludny, strój opinał ciało, jakby przywódca już rozpoczął żałobę po wiosce. Haruno odepchnęła od siebie tę myśl. Chłopak szedł pewnie, a krok miał ciężki i dostojny. Tym samym wzbudzał w niej zarówno podziw i poczucie złości. Nie realizował jej planu. Podziw był jednak większy, wywołany postawą, której chyba nigdy jeszcze u niego nie widziała. Podszedł do jej oddziału, a z grymasem psychicznego bólu na ustach wydawał się być kimś innym, obcym. Wyciągnął rękę do swojej przyjaciółki. Złapała ją mocno i przycisnęła do policzka. Wiedziała, co planował. 

 – Nie rób tego – wyszeptała, tracąc resztki opanowania – Nie idź tam! W wiosce jesteśmy silniejsi... Za murem będą mieli nas w garści. Błagam! 

 – Idę sam. – Głos miał pełen dumy i odwagi, jednocześnie zachwycający i budzący trwogę – Nie zniszczą tej wioski. 

 – Naruto! – krzyknęła, gdy wysuwał dłoń z jej zimnych objęć. Tym samym krokiem, którym szedł do tej pory, wyszedł z wioski. Stojąc w bramie zasalutował jej i zniknął, skacząc gdzieś w górę. – Naruto – wyszeptała już do siebie. W myślach przepraszała jeszcze, że nie umie go kochać, choć tak na to zasłużył. 

Wystarczyłyby dwa słowa, by został w wiosce. Oboje to wiedzieli. 

Szeregi stały niecierpliwe wroga. Nie nadchodził, jakby jeden wojownik wystarczył, by zadowolić jego chciwe na krew łapska. Było cicho, a ta cisza niepokoiła Sakurę. Wtedy na niebie przez gęstą mgłę dojrzeli strumień czerwonego światła, potem następny i... Dotarło do nich, że to wcale nie światło. 

 – Kyuubi – westchnął z podziwem ktoś za nią, a ona przełknęła ślinę. Wiedziała, że jeśli Naruto straci kontrolę to nie będzie dla niego ratunku. Ba! Nie będzie ratunku dla nikogo. Tylko ona mogła mu pomóc, a przynajmniej w to wierzyła. 

 – Hinata! – Złapała za rękę pierwszą osobę, która stała obok, była nią właśnie Hinata. – Teraz ty tu dowodzisz. Powiedz mi tylko, jak daleko jest Naruto. 

Wokół oczu dziewczyny żyły stały się bardziej widoczne. 

 – Dwa kilometry na wschód, ale musisz najpierw odbić na północ. Bariera. 

Pokiwała głową, a potem puściła się biegiem w umówionym przez znajomą kierunku. Słyszała jeszcze, że ktoś woła jej imię, ale było już za późno, by się obejrzała. Nikt nie miał prawa jej zatrzymać. Biegła co sił, starając się kierować wedle wskazówek. Mgła przysłaniała jej widok, nie była naturalna.  Tylko co jakiś czas można było dostrzec jeden z ogonów demona. Ta mgła była dziwna. Była zła. Sakura, wyruszając, nie miała żadnego planu i nie liczyła, że te kilka minut biegu coś zmieni. 

 – Utsukushi! – krzyknęła, widząc znajomą sylwetkę między odległymi drzewami – Utsukushi! – W końcu się obrócił, a jego wzrok wywołał u niej ciarki na plecach. 

 – Sakura? – Zdziwił się, ale stanął w miejscu posłusznie. 

 – Co robisz poza wioską?! Punkt medyczny... 

 – Przestań! – Wiedziała, że coś jest nie tak. – Wróciłem tu tylko po ciebie. Nie miałem zamiaru brać udziału w tej głupiej wojnie. Na pewno nie po stronie Konohy. 

Zaśmiała się nerwowo, zrobiwszy krok w tył. Jeszcze wczoraj mówiła, że mu nie ufa. Dziś wyszło na jaw, że słusznie, a ona? Ona jest zaskoczona. Tylko chwilę. 

 – Zdrajca – krzyknęła, a własny krzyk sprawił jej ból. 

 – Nie masz prawa mnie oceniać! Nic nie rozumiesz... 

 – Chciałeś mnie zwerbować! Ty podły... Brzydzę się Tobą. – Uniosła do góry ręce, w akcie desperacji przesunęła gwałtownie palcami po włosach, wyrywając kilka pojedynczych – Po prostu brzydzę się... 

Sobą też się brzydziła, że kiedykolwiek żywiła wobec niego cieplejsze uczucia. 

 – Organizacja ma mojego brata! Muszę im służyć. Nawet nie wiesz, ile odrazy czuję do samego siebie. 

Pokręciła głową, wstrzymując łzy złości. Była słaba. Nigdy nie była silna. 

 – Przegrałeś... – wyszeptała tajemniczo, nim czyjeś ręce złapały ją od tyłu. Wiedziała, że nie może się już szarpać. – Przegrałeś – powtórzyła, tak, by mieć pewność, że w końcu zrozumie sens tych słów. Spuściła głowę, chichocząc cicho, a on bał się, że zwariowała. Naprawdę się bał. 

Kontakt ze światem zewnętrznym straciła na chwilę. Ktoś odebrał jej broń, ktoś brutalnie pociągnął za włosy. On patrzył bezczynie,  przyglądał się z jedynie lekkim uczuciem żalu w oczach. Ten sam, który mówił, że wrócił wyłącznie po nią. Ten sam... 

 – Utsukushi... – wyszeptała, wyrywając się jednemu z mężczyzn. Byli uzbrojeni, ale zabrała im broń, którą jej odebrano. – Nigdzie z wami nie pójdę, choćbym miała zginąć. 

 – Sakura... – Ujrzała w oczach przyjaciela błaganie – Idź ze mną. Będziesz bezpieczna. Przeżyjesz... – Instynkt samozachowawczy zainteresował się jego słowami, ale tylko na chwilę. 

Może ona była taka ważna, aby żyć mimo śmierci całej wioski. Może był w tym jakiś plus, jakaś straszna zaleta. Pociągające i kuszące pragnienie. 

 – Nie! – warknęła, odpychając od głosu tę Sakurę, która chciała żyć za wszelką cenę. 

Zamachnęła się, dając znać, że będzie walczyć. 

 – Utsukushi! – Rozległo się skądś wołanie. Nie rozpoznała głosu, ale domyśliła się, że ma władzę nad jej byłym przyjacielem. Ten zostawił ją w towarzystwie dwójki mężczyzn. 

Wzięła głęboki oddech. Wiedziała, że musi ich zabić, by potem odnaleźć Naruto i pomóc mu się kontrolować. Tylko ona mogła to zrobić. 

Schowała miecz do pochwy za plecami i skupiła w dłoniach energię. To była chwila, gdy z przerażającą siłą uderzyła pięścią w ziemię. Tyle, że jej wrogowie spodziewali się tego. Zgrabnie przeskakiwali z miejsca na miejsce, omijając powstałe szczeliny. Jeden z nich wskoczył na gałąź i wykonał szybko kilka znaków. Wtedy z popękanej gleby wyrósł pęd, który złapał za nogę dziewczyny. Szybko odcięła go nożem, ale zostawił siny, piekący ślad. 

Z kabury wyciągnęła garść małych igieł i rzuciła je w przeciwników. Ominęli je bezbłędnie, wydobywając ze swoich ust lekko pobłażliwy śmiech. 

Podskoczyła, a odbicie za pomocą fioletowej chakry wydłużyło skok. W górze wyciągnęła miecz i zwinnym ruchem przystawiła go do szyi przeciwnika, który szybko znikł. Nie widziała żadnego z nich. Po chwili poczuła, że ktoś stoi za nią i wbija nuż pod żebro. Obróciła się, ale miecz wbiła w powietrze. 

 – Iluzja? – zdziwiła się, a z góry zeskoczyli dwaj wojownicy. Nie było sensu, by próbowała ich od siebie odróżniać. W kapturach wyglądali identycznie, a żaden nie był klonem. 

Fartem udało jej się zabić jednego z nich. Po prostu przypadkiem nadział się na jej miecz, gdy parowała ich natarcia. Była zmęczona, ale od kiedy jeden z jej przeciwników leżał martwy, szanse wzrosły o pięćdziesiąt procent. 

Nie wiedziała, ile czasu minęło, ile już walczy, ale w momencie gdy stał przed nią wyczerpany równie mocno jak ona, wiedziała, że to koniec. Zagryzła zębami dolną wargę, robiła tak zawsze, gdy się bała lub gdy coś zawiniła. Teraz po prostu próbowała zatrzymać krew, która chciała wydostać się jej ustami po uderzeniu w splot słoneczny. Ostatni raz zacisnęła dłoń na rękojeści. Zabolało. Przeciwnik nie drgnął, widząc, co planuje. Wbiła ostrze prosto w jego serce, przerażona tym, że potrafi zrobić to bez mrugnięcia okiem. Nie bronił się. Nie próbował uniknąć ciosu. 

 – Dziękuję – wyszeptał, a jego ciało rozpadło się... 

Upadła 

Drżała pod wpływem otaczającego ją chłodu. Sakura nie miała siły, by wstać. Patrzyła w górę, dostrzegając od czasu do czasu czerwone pasma na niebie. Naruto wciąż używał lisiego demona. Już zbyt długo. Jeden z ogonów uderzył tuż obok niej przewalając kilka drzew. Powinna biec do przyjaciela, nie zważając na nic. Powinna, ale nie mogła. Zupełny brak chęci... 

 – Naruto – zaśmiała się, przyciskając do siebie zakrwawiony miecz – przyszedł jednak ten ostatni dzień... 

Przymknęła powieki na chwilę, ale gdy je otworzyła, dawno zapadł zmrok. Wciąż nie wróciły jej siły. Wiedziała, że to wina pędu i śladu jaki zostawił. Wysysał jej energię na zewnątrz. 

Na niebie znów mignął ogon lisa. Haruno podparła się na przedramionach i obróciła się na brzuch. Spróbowała wstać. Udało się. 

Znów minęło wiele czasu i zaczęło już świtać, gdy w końcu dotarła do Naruto. Miał równie dużo sił co ona sama. Może odrobinę więcej, bo stał o własnych nogach i nie podpierał się na mieczu. Tak robiła ona. Może nie robił tego, bo nie miał żadnej broni? Nawet demona, który właśnie ukrył się we wnętrzu władcy. Mimo to młodzieniec stał dumnie i starał się nie chwiać. Miał ciężki oddech i patrzył przed siebie. Dopiero teraz spojrzała w tym samym kierunku. Nie stał tam nikt obcy. Nie stał też Utsukushi, choć przez chwilę była pewna, że to on. Był tam Sasuke. Ten sam, którego tak strasznie nienawidziła. Ten, który zburzył spokój, ten, który wzbudzał strach. 

Obaj byli wyczerpani. Stali tak, niemal identyczni. Wpatrzeni w siebie i nic poza sobą nie widzieli. Ani poniszczonych drzew, ani krwi, która zasychała na jałowej ziemi. Nie widzieli też Sakury, skrytej jak złoczyńca za drzewem, ale ona widziała ich doskonale. Widziała ich zakrwawionych i spoconych. Ubrania przywarły do ich ciał. Naruto. Sasuke. Wiedzieli, że pora umierać. Jednemu z nich... 

Wtedy właśnie ujrzała, że Naruto podnosi gałąź. Jemu wydawało się, że biegnie, ale w całej tej rozpaczliwej sytuacji stracił całą swoją dostojność. Ledwo szedł, potykał się o własne nogi. Miał zamknięte oczy. Wystawił gałąź przed siebie. 

To był impuls. Jedna, nic nieznacząca chwila, gdy zrozumiała, co właśnie robi. W myślach zaśmiała się, że znów stanie pomiędzy nimi. Jak za dawnych lat. Bez słów poprosiła, by przestali. Wtargnęła między nich dwoje. Nie miała pojęcia, z jaką siłą uderzy Naruto. Może zastanowiłaby się wtedy... Gałąź wbiła się w jej brzuch i przebiła na wylot. Sakura wytrzeszczyła oczy i otworzyła usta. Z bólu zwiesiła głowę. 

Czując cytrusowy zapach, odważyli się spojrzeć. Obaj doskonale go znali. Haruno dostrzegła rozpacz w twarzy Naruto. Nie żałowała tego, co zrobiła. Żałowała tylko tego spojrzenia. Tego, że znów sprawia mu ból. Nie była idealna. Ten wzrok, pełen wyrzutów sumienia, skierowany na nią, bolał bardziej niż gałąź. 

Sasuke widział tylko blady róż splamiony zaschniętą krwią. Ciało przed nim drżało. 

 – Sakura? – nie dowierzał Naruto głosem, jakby miał się rozpłakać. 

Żaden z nich nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Tylko, że w tym strasznym momencie, właśnie wtedy pierwszy raz od wielu lat byli jedną drużyną. 

 – Przepraszam – szept Sakury zagłusza krew, którą się krztusi. – Wybacz mi – Naruto cofa się o kilka kroków, patrząc jedynie w swoje rozwarte dłonie. Zapłakał. Czuję się winny. On bardziej. Każdy odbiera ten ból, który ma prawo doświadczyć tylko Uzumaki. Ból, który pojawia się, gdy zrobimy coś nieodwracalnego. 

Sakura nie ma już sił, by stać. 

Widzę, jak upada w dół, a ostatnim gestem chwyta moją koszulę i ciągnie mnie za sobą. Nie ma w tym geście nic pięknego, sentymentalnego. Jedynie rozpaczliwy, straszny romantyzm. Gałąź wbija się w miękką, bagnistą ziemię, przybijając ciało do gruntu. Jak obraz do ściany... Wiszę nad nią. Ona otwiera usta, jak ryba, która pragnie wody. Zaciska bardziej palce na moim ubraniu, jakby obawiała się, że umknę. Nie przejmuj się... Skoro nie wróciłem, to i drugi raz odejść nie mogę. Nie umiesz umierać, choć robisz to niepierwszy raz... 

 – Utsukushi! – wrzeszczę, opluwając niechcący jej twarz. Sam nie słyszę swojego głosu. Jestem jak ogłuszony, nie słyszę nic. Ponawiam krzyk, aż jestem pewny, że medyk mnie usłyszy. 

 – Itachi... – To imię przedziera się do mnie przez głuchą ciszę, która jest tylko złudzeniem, bo przecież ja wciąż wołam. Teraz jednak milknę. – Itachi żyje – Sakura mówi to z bólem... 

Unoszę wzrok na Naruto, który walczy ze swoimi myślami. Zwariował? Nie myśli racjonalnie. Łapie się za głowę. Chyba krzyczy, bo usta ma rozwarte. Kuca i wstaje, choć nie ma na to sił. 

 – Sakura – mówię cicho. Myślę, że jej słowa to majaki. Nie umiem teraz być oschłym, groźnym, bezlitosnym. Zapominam, że kiedyś w ogóle umiałem. Nic już więcej nie mówię... Chcę się podnieść z tej ziemi i uciec. Odejść – jak zwykle, jak zwykły tchórz. 

 – Nawet nie wiesz... – Wypluwa krew... Zaciska powieki. – Ile właśnie poświęciłam. 

 – Wiem. – Widzę nadbiegającego Utsukushiego. 

 – Ty też coś straciłeś... – wzdycha, puszczając koszulę. Ręce opadają jej na ziemię. 

Ma rację, straciłem coś – tylko jeszcze nie wiem co. 

Naruto spojrzał z wyrzutem na medyka, który właśnie nadbiegł. Zaufał mu. Kochał go jak brata, a ten tak po prostu okazał się zdrajcą. Bolało, przeżył to nie pierwszy raz. 

 – Zajmij się nią – warknął Sasuke, wskazując ciało. – Ja sobie poradzę. 

 – Nie dotykaj jej – odezwał się Uzumaki, którego przepełniała gorycz, ale i swego rodzaju dostojność – Żadne z was, apostaci, nie ma prawa jej dotknąć. Sakura jest ucieleśnieniem tej wioski. Jest świętością! 

Ale w Sakurze nie było naprawdę nic świętego. Była normalna. Nienadzwyczajnie silna czy piękna. Nie grzeszyła dobrocią. Utsukushi patrzył to na nią to na Naruto, którego otoczyła aura ognistej chakry. Hokage znów był w stanie uwolnić lisiego demona. Czyżby miał być znów bohaterem? 

 – Muszę jej pomóc – wypowiedział medyk ochrypłym głosem. 

 – Aresztuję cię! – Sasuke spojrzał z zaskoczeniem na wymawiającego te słowa – Aresztuję za zabójstwo niewinnych, za zdradę, za ucieczkę, za atak na wioskę. Aresztuję WAS! W imieniu Sakury Haruno, mojej przyjaciółki, mojej ukochanej... I niestety w a s z e j  p r z y j a c i ó ł k i. Aresztuję... 

 – Skończ! – wrzasnął Uchiha złapawszy się za głowę. – Co my najlepszego zrobiliśmy Naruto?! Zostawiam ci najlepszego medyka.... Muszę... 

 – Chyba śnisz! – warknął – Zabiłeś ją! Wybaczyłbym ci wszystko, tylko nie to! Jeszcze chwilę temu byłeś  mi bratem! Byłbyś nim nawet zrównawszy tę wioskę z ziemią. Mógłbyś zabijać mnie po kawałku i błagałbym cię tylko o to bym mógł dalej nazywać cię przyjacielem. Mógłbyś to robić, a ja nie czułbym żalu. Ale ona?! 

 – Zamknij się! Ach... zamknij wreszcie – krzyknął, przymykając powieki. Brał płytkie oddechy – To ty ją zabijasz! Jeśli tak ją kochasz to daj jej pomóc. Ona umiera! Ja nie uciekam!

W oczach obojga pojawiło się coś na kształt łez. To odkrycie było im zaskoczeniem. 

  – Teraz żyjesz za nią! – wrzasnął Uzumaki za odchodzącym byłym przyjacielem. 

***

No więc w końcu rozpoczyna się właściwa akcja. Jestem zadowolona z tego rozdziału, choć wiem, że może wzbudzać mieszane odczucia. Jak go czytać? Spróbujcie się wczuć w bohaterów, w niecodzienną sytuację, która ich przytłacza. 

Dziękuję za wyrażanie opinii. Wszystkie biorę do serca. 

Zapraszam do wyłapywania błędów i wysyłania w komentarzach. To naprawdę bardzo pomocne. Autor sam nie jest w stanie wyłapać wszystkich błędów.

Piątek, grudnia 28, 2012