Rozdział III

"Płacz sumienia"

Może tak miało być od samego początku i ofiara Sakury nie miała żadnego znaczenia. Może jednak to poświęcenie wywołało pewną zmianę. Zmianę o sto osiemdziesiąt stopni. 

Sasuke stał za drzewem, ciesząc się faktem, że obserwowany przez niego Tobi nie jest w stanie go wyczuć. Kłamstwo, którym był żywiony przez tego człowieka, jak i przez Madarę – członków jego klanu, pękło w nim w końcu za sprawą usłyszanych słów. Jak bańka mydlana, wylewając wciąż nowe gorycze, złości i nieznane dotąd pragnienia, 

Teraz przez tę gorycz obserwował postać oszusta, który pod murem wioski wydawał się być mały i słaby, taki sam jak Sasuke. Zapora, choć była dziurawa, utrzymywała na swym szczycie postać. Stał tam mężczyzna, pełen dumy. Zdawał się być gotowym na wszystko. Sasuke, rozpoznając w nim dawnego mistrza, wciągnął głośno powietrze. To był Kakashi Hatake, słynny wojownik, o którym już niemal zapomniano. Wiatr rozwiewał jego strój, w miejscu, w którym tak stał – lekko splamiony czarną już krwią. Nie sposób nie przyznać – wyglądał jak bohater, który pojawia się w najwłaściwszym momencie. 

 – Zdejmij maskę, Obito! – zabrzmiał donośny głos, który wywołał na jego plecach ciarki. 

 – Podejdź i zrób to sam – krzyknął w odpowiedzi, śmiejąc się, ale Kakashi nie ruszył się z miejsca – prześcignąłem cię, wiesz? Jestem lepszy. 

W tym wyznaniu był swego rodzaju dramatyzm, wołanie o współczucie i litość nad zmarnowanym życiem. Bezsensowny, nieuzasadniony tragizm, który nigdy nie miał szansy skończyć się dobrze. 

Kakashi zeskoczył z muru, ale wcale nie dlatego, że groził zawaleniem. Dotknąwszy ze swego rodzaju powabem ziemi, podszedł na tyle blisko, by ukryty Sasuke mógł policzyć jego rany. Hatake pokręcił głową.

 – Lepszy? – Z jego ust wydobył się szyderczy śmiech. – Nie dorównujesz do pięt nawet... 

 – Tobie? Masz zamiar gadać, czy zdecydujesz się jednak walczyć? Mam jeszcze wystarczająco dużo sił, by skończyć z tobą. 

Ostatni obrońca wioski prychnął i wtedy ukryty w krzakach chłopak stwierdził, że tak naprawdę nigdy go nie znał. Zawsze wydawał mu się stuprocentowym dżentelmenem, który nigdy nie okazuje lekceważenia. 

 – Wolałbym połączyć rozmowę z potyczką. To chyba nie jest dla ciebie zbyt skomplikowane, prawda?– spytał, ale czysto retorycznie – widzisz... Naruto, oczywiście nie wpadł na to sam, zlecił spisać listy. To dokumenty, zawierające spis wszystkich wojaków liścia. Tych na misjach, podróżach, także zaginionych, porwanych. Wymieniliśmy wszystkich, którzy ukończyli akademię w wiosce. Listy przerywać miały wszystko, zwalniały z misji, treningu i tym podobnych. Zmuszały do zjawienia się tutaj. – Kakashi przyłożył dłoń do brody, udając zamyślenie. Obito zaatakował, ale Kakashi ominął go bez jakiegokolwiek problemu. 

 – To był naprawdę dobry pomysł, nie sądzisz? Wystaw sobie, że przybyli wszyscy. Zabawne, nie? Odhaczyłem wszystkie pozycje na liście, prócz jednej, ale wiem, że i tę mogę już odznaczyć. Rozumiesz? Wszyscy! Ty też odpowiedziałeś na wezwanie, Obito. 

Ten wyprostował się i jakby zawahał, czy nie ściągnąć maski. Jednak zacisnął jedynie pięści i był gotowy do ataku. Jego ruchy były nieprzemyślane, jakby przestał być sobą. Dawny kompan prowokował go do rozmowy, a ta wyjątkowo wytrącała go z równowagi myśli. 

 – Przybyła nawet Rin. – Cały świat zdawał się ucichnąć na te słowa.– Lubiłeś ją, dobrze pamiętam? Wiem... Ja też byłem w szoku, gdy pojawiła się kilka dni temu, w miarę cała i w miarę zdrowa. Tak... Byłem w szoku – zamyślił się – sądziłem, że wtedy zginęła, przecież ja sam ją zabiłem. – Zaśmiał się gorzko, a śmiech bardziej przypominał płacz wyrzutów sumienia. Szybko skierował wzrok ku krzakom. – No i ty! 

 – Przybyłem tu w innym celu – warknął Obito zwany Tobim, ale Kakashi nie mówił do niego. 

Przyszedł czas, by się ujawnić. Wyjść z tego listowia, które sprawiało, że czuł się jak pospolity tchórz. Obawiał się tego. Nie wiedział, jak ma tak nagle zacząć walczyć przeciwko temu, któremu obiecywał posłuszeństwo. Tak po prostu udowodnić, że słowo klanu Uchiha, jest warte tyle, co zerwany guzik i można nim rzucać na prawo i lewo bez konsekwencji. Honor... Chory do ostatnich chwil. 

Wstał i wymaszerował cicho z bezpiecznej dotychczas kryjówki. Chciał wyglądać tak, jak Kakashi, gdy ujrzał go dziś po raz pierwszy. Miał świadomość, że to niemożliwe. Nie gromadził w sobie tej odwagi i tego rodzaju dumy, która pozwoliłby na taką postawę. Mógł być jednak z siebie zadowolony, że wykrzesał ze swojego poharatanego ciała, choć tyle, by się nie chwiać. 

 – Witaj, Sasuke – zabrzmiał pełen dziwnego przejęcia głos; z nutą głupiego wzruszenia mówił Kakashi – wyglądasz jakbyś cudem uniknął śmierci. – Nie wiedział, ile miał racji. 

 – Już jej nie uniknie – warknął Obito – wszyscy zginiecie. Ty też Sasuke, już nikt cię nie potrzebuje. 

Komiczne, właśnie tego tak długo chciał – być potrzebnym. Dopóki takim się czuł, był gotów na wszystko. Myślał, że jest nieodzowny zemście; że tego właśnie pragnie klan. Mylił się, ale zrozumiał to późno. 

 – Zabawne, przyszedłem powiedzieć ci to samo. – Sasuke wyciągnął zza pleców katanę, którą na odchodne dał mu Utsukushi. 

 – Chyba nie chcesz mnie rozśmieszać pytaniem o pozwolenie na powrót do wioski? – spytał ironicznie Kakashi, który spodziewał się, że raczej to on będzie celem młodszego wroga. 

 – Zabiję go, a potem stąd znikam. Nikogo nie muszę o nic prosić. 

Nie było to jednak takie proste. Obito, czy też Tobi, zdołał się już uspokoić po prowokacji i nie pozwalał sobie na jakiekolwiek rozproszenie. 

Wszyscy troje usłyszeli wrzask. 

 – Sakura... – wyszeptał Uchiha, bez troski, bez żalu, jedynie z lekkim poczuciem winy. 

Kakashi bez trudu rozpoznał to imię z ruchu warg. Samego krzyku nie rozpoznał. Ból, jaki ze sobą niósł ów wrzask, całkowicie odwracał uwagę od głosu. Sasuke bez trudu domyślił się, że właśnie teraz Utsukushi wyciągnął gałąź z rany. Do teraz Haruno żyła, a może i to wołanie nie było jej ostatnim. 

Przypomniał sobie, co mu powiedziała, a to dodało mu odrobiny sił. Przecież miał coś do zrobienia. Podbiegł do Obito, nacierając na niego bezskutecznie kataną. Tamten ominął go z łatwością, z jaką wymija się przechodniów. W końcu do walki dołączył Kakashi. 

Mniej niż co dziesiąte uderzenie trafiało w czyjeś ciało. Najczęściej ofiarą był najmłodszy, który już przy walce z Naruto sądził, że to jego limit. Sasuke w końcu upadł na ziemię, a dwaj pozostali kontynuowali walkę niezrażeni. 

Czuł, że na ziemi jest mu bardzo wygodnie i nie miał najmniejszej ochoty, by się podnosić. Spod półprzymkniętych powiek obserwował potyczkę. Uśmiechał się za każdym razem, gdy cios Tobiego przecinał powietrze. 

 – Ruszysz się? – spytał po dłuższej chwili Hatake, który był najwidoczniej przeciwnikiem odpoczynków w trakcie walki. 

Młodzik od niechcenia wyciągnął z kabury nóż, który oznaczony był czerwoną karteczką. Nie, nie była to bomba. Ruchem, po którym nie spodziewał się cudów, rzucił narzędzie prosto w czyjeś plecy i stracił przytomność. 

Było mu zimno i czuł ból. Właśnie te dwa odczuwane bodźce dały mu podstawy, by twierdzić, że żyje. Nic nie widział, aż zorientował się, że to przez zaciśnięte powieki. Gdy uległy, ujrzał trzy kamienne ściany i kraty zamiast czwartej. Gdziekolwiek się teraz znajdywał, było to bardzo ciasne pomieszczenie – cela. Uświadomiwszy to sobie, poczuł przypływ złości, która ujawniła się zewnętrznie w postaci niepohamowanych dreszczy. Wstał i zignorowawszy kręcenie w głowie, zaczął szarpać kraty. Odskoczył jednak od nich wyjątkowo szybko, gdy poczuł, jak rażą go prądem. Trzymali go tu jak zwierzę. Rozejrzał się wokół siebie. Ciężki, żelazny łańcuch oplatał jego nogę masywną obręczą. Druga jego część kończyła się aż na ścianie - przymocowana wielkimi śrubami, które mogły sięgać nawet dwadzieścia centymetrów w głąb ściany. Zwierzę... Szarpnęło nogą, ale łańcuch naprężył się jedynie i zadrżał, a wibracje te spowodowały ból. 

Sasuke wyjrzał za kraty, uważając, by ich nie dotknąć. Widział niewiele, bo żadna z kilku nagich lamp na suficie nie świeciła się. W celi naprzeciwko rozpoznał Utsukushiego i dwójkę znanych mu wojowników. 

 – Panie! – wykrzyknął Utsukushi, obracając się na dźwięk łańcucha – Kraty są pod prądem. 

Już zdołał sam się zorientować, ale pokiwał głową. 

 – Suigetsu? Karin? Co wy tu robicie? – zwrócił się do dwójki pozostałych. 

Pytanie nie było zbyt błyskotliwe, ale to dotarło do niego po chwili. 

 – Gdzie Juugo? – spytał o trzeciego poddanego, który bez wątpienia powinien być z nimi. 

 – Chyba nie żyje – stwierdziła dziewczyna, podkurczając nogi – złapali nas... Chyba niewielu z naszych przeżyło. Nie wiemy, co chcą zrobić z nami. 

 – Może zagłodzić na śmierć – wymamrotał, czując ucisk głodu w żołądku. 

 – Więźniowie otrzymują jedzenie dwa razy dziennie – wtrącił się Utsukushi, rozplatając warkocza z włosów. 

 – Jakoś jeszcze nikt nic nie przyniósł, a jesteśmy przytomni od wielu godzin. – Siugetsu poczuł konieczność wyrażenia swojego oburzenia. 

 – Tak. Tylko, że jest jeden istotny szczegół – westchnął Utsukushi, który z każda chwilą żałował coraz bardziej, że nie udało mu się uniknąć udziału w wojnie – wczoraj k t o ś podpalił magazyny ze zbożem... Nie nakarmią nas, jeśli sami będą głodni. 

Uchiha poczuł, że każda rana, jaką zadał wiosce, będzie wracać do niego w zawrotnym tempie. Nie wiedział, czyj był to rozkaz, ani czyja ręka podpaliła spichlerz, ale był to ktoś z jego obozu. To był zapewne powód, dla którego karma wracała do niego. 

W lochach w końcu zrobiło się w miarę jasno, dzięki kilku żarówkom, które zwisały z sufitu w korytarzu między celami. Sasuke, który zdążył już kilkakrotnie wstać i usiąść z powrotem, podniósł się ponownie i podszedł do najdłuższej ściany. Oparł o nią dłonie i uderzył głową z całej siły. Osunął się w dół, nie mogąc pogodzić się ze swoją sytuacją i towarzyszącą jej bezradnością. 

 – Utsukushi, jak się tu znalazłeś? – zapytał, pamiętając, że do ostatnich chwil przed wojną, a nawet w czasie jej, nikt nie wiedział o powiązaniach konohańskiego medyka z całą tą wojną. 

 – Naruto nie mógł mi wybaczyć zdrady. Wszystko ujawnił. Coś go opętało. To nie jest on... – zawahał się, zastanawiając, czy wspomnieć o powodach, przez które zdrada wyszła na jaw przed władcą, czyli o Sakurze. 

 – Czy... – Sasuke poczuł niewyjaśnioną gulę w gardle – przeżyła? – Odwrócił się od rozmówcy. 

Ten milczał przez długi czas. Uchiha myślał, że już mu nie odpowie, gdy w końcu, po kilku krótkich charkotach, z ust wydobyły się słowa. 

 – Robiłem, co mogłem. Nawet więcej. Wierz mi lub nie. Niestety, gdy wyciągnąłem ten konar... Chwilę potem pojawił się oddział jednostek specjalnych. Naruto wykrzyczał, że jestem zdrajcą. Był w takim szoku, że pozwolił, by umierała. Musiała cierpieć na każdy możliwy sposób... On krzyczał, a ona odzyskała na chwilę przytomność i patrzyła na mnie błagalnie... 

 – A ty? 

 – A ja?! Ja miałem już skute ręce! Nie mogłem odkazić nawet rany. Potem ktoś powiedział, że Tobi nie żyje i że przegraliśmy. Nawet nie wiesz, jak się wtedy ucieszyłem! Poczułem się szczęśliwy i miałem nadzieję, że ty też już gryziesz ziemię... Ale potem przypomnieli mi, że stoję pośród was. Według nich nie zasłużyłem, żeby ją uleczyć... 

 – Żyje? – warknął, nie mogąc słuchać tych sentymentalnych bzdetów. 

 – Nie wiem – przyznał szczerze – chciałbym żeby żyła. 

Obaj tego chcieli, ale tylko on się do tego przyznał. Sasuke chciał tego dla informacji, jakie ona miała, a których on potrzebował. Informacje tak cenne, że mógłby za nie zapłacić bardzo wysoką cenę. Wszystko, by mógł jeszcze raz zobaczyć brata i określić sens, z jakim tuła się po świecie. 

Dopiero wieczorem, gdy zgasło słabe światło na korytarzu, usłyszeli kroki. Niosły ze sobą zapach psa i stygnącego już ryżu, który łechtał poczucie głodu. Utsukushi przysunął się do krat, uważając, by nie zostać porażony prądem. 

 – Kiba! – zawołał, rozpoznając sylwetkę, która podsuwała dołem trzy miski – powiedz mi... 

 – Nie wolno mi z wami rozmawiać – zawarczał niczym rasowy chart i odwrócił się, by wsunąć ostatnią z misek ryżu do celi zajmowanej przez Sasuke. 

 – Chcę tylko wiedzieć, czy żyje! 

 – Nie wolno mi z wami rozmawiać – powtórzył z nieprzyjemnym grymasem na twarzy. Utsukushi, mimo ciemności, mógł przysiąc, że widział w nim pogardę. 

 – Kiba – westchnął, opierając się prawym ramieniem o ścianę – nie masz serca. 

 – A ty je miałeś? – Pod wpływem jego głosu zadrżała skulona w kącie Karin, która próbowała spożyć ryż.  – Tyle właśnie okazałeś serca i wdzięczności wiosce, która przyjęła twoją rodzinę, gdy przyszła żebrać o łaskę. 

Kiba wyszedł, nie racząc już nikogo swoim spojrzeniem. Idąc, trząsł się ze złości. W pewnym momencie niemal się zatrzymał. Głośno westchnął, może rzucił przekleństwo, mrucząc do siebie i czym prędzej opuścił lochy. Być może odpowiedział na zadane pytanie. 

Dopiero po dłuższej chwili, gdy ryż przestał już parować, w mniejszej z cel coś się poruszyło. To Uchiha wysunął się z najciemniejszego zakątka klatki i szybkim ruchem pochwycił miskę. W jego oczach przez chwilę czaiła się dzikość, ale została stłumiona, gdy tylko zaspokoił pierwszy głód. Jej miejsce zastąpiła powściągliwość i poczucie wyższości. 

 – Zabiją nas – stwierdził spokojnie Suigetsu, odkładając na bok puste naczynie. Karin spojrzała na niego przerażona. Nie było innej możliwości, ale aż do tej pory nie dopuszczała do siebie tej myśli. – Pytanie tylko, czemu nie zrobili tego od razu? 

 – To Konoha – sapnął Utsukushi z pełnymi ustami – nie skażą nikogo bez osądzenia. Nie ma do tego teraz głowy. Poza tym wiedzą o współpracy z Madarą, jesteście im potrzebni tak długo, jak będą potrzebować informacji o nim. 

 – Ucieknijmy! – W głowie Karin zrodziła się głupia myśl, która nie miała prawa zostać spełniona. – Ty znasz słabe punkty Konohy! 

Medyk zaśmiał się i pokręcił głową. Zaczął nerwowo postukiwać w kratę, by znaleźć bezpieczny rytm przepływających impulsów. Po chwili spojrzał na Karin i uśmiechnął się z niekrytym politowaniem. 

 – Tylko, że ta wioska nie ma od dziś słabych punktów. 

Sasuke prychnął na te słowa, dając znak, że wciąż jest blisko. Nie mógł słuchać o tym, jak cudowny jest Liść. Niewdzięczni głupcy. To on zabił Tobiego, to on wiedział wszystko o Madarze. Niech go puszczą wolno, a powie im o nim wszystko. To i tak na nic im się nie zda. 

 – Bez urazy, ale zawsze znajdzie się ktoś, kogo łatwo da się przekonać do zdrady. – Utsukushi przestał stukać, rozumiejąc, że te ostre słowa są kierowane prosto w niego. 

 – Ale co niby teraz masz do zaoferowania, Panie Wszechmogący? Nie masz już tej władzy, co kilka dni temu. Teraz nie możesz nawet decydować o samym sobie. 

 – Mogę zaoferować, i piekło, i niebo – powiedział tajemniczo i zaśmiał się. 

Potem głośno wypuścił powietrze i skrył się w głębi celi. Właśnie skończył jeść, o czym świadczył brzdęk pustej miski rzuconej w ścianę. 

Naruto wyszedł z ratusza, który odwiedził właśnie pierwszy raz od wybuchu wojny. Budynek niewiele ucierpiał, choć przez całą wioskę przeszła fala wybuchów. Tu jedynie schody popękały gdzieniegdzie, ale nie na tyle, by uniemożliwiło to ich funkcjonowanie. Hokage przyszedł tym razem do swojego biura jedynie po to, aby pomyśleć. Zwykle tam szło mu to najlepiej. Gabinet był miejscem, o którym zawsze marzył, by mieć je na własność. Tylko, co mu po tym było? Dziś nie wychodziło mu myślenie. Wziął więc tylko jedną grubą tekę z archiwum i ignorując archiwistę, który krzyczał: „Czcigodny, tych dokumentów nie można wynosić!” lub coś w ten deseń, wyszedł z ratusza. 

Gdy zszedł już ze schodów, wziął głębszy oddech, wypuścił głośno powietrze, zastanawiając się, co ma robić dalej. Jedna sekunda, w której zauważył biegnących gdzieś sanitariuszy, to zdarzało się ostatnio często. Stwierdził, że to właśnie czas, by udać się do szpitala. 

Budynek był tym samym co zawsze, szybko naprawiano szkody, bo przecież wojna skończyła się kilka dni temu i od kilku już dni noszono jedzenie nielicznym jeńcom. Mimo że szpital wyglądał już tak samo jak przed wybuchami, Naruto nie czuł się, jakby była to ta sama lecznica, a jedynie coś, co miało ją zastępować. Sal było stanowczo za mało, więc ci w lepszym stanie zajmowali łóżka wystawione na korytarzach. 

Spieszącą się dokądś pielęgniarkę, spytał o salę, w której położono jego przyjaciółkę. 

 – OIOM na trzecim piętrze. 

Spodziewał się tej odpowiedzi, a jednak zbladł. Przypomniał sobie, że to wszystko jest jego winą. Właśnie poczucie winy nie pozwalało mu przyjść tu wcześniej. Gdy dotarł pod drzwi i odstał pod nimi chwilę wahania, pchnął je lekko. Płynnym ruchem wszedł do środka i przystanął, przyglądając się przestarzałym aparaturom, które pikały głośno. Ten dźwięk doprowadzał go do szału. 

Sakura leżała na lewym boku. Prawdopodobnie położono ją tak, by pościel nie drażniła ran na brzuchu i plecach. Wiedział, jak to wyglądało – poszarpane, wielkości pięści... 

Chłopak przesunął krzesło w pobliże łóżka, ale tak, by nie być za blisko. Ustawił je po prawej stronie pryczy, nie chciał patrzeć na twarz przyjaciółki. Targały nim zbyt duże wyrzuty sumienia. Patrzył chwilę na jej grubo obandażowane ramiona, a potem spuścił wzrok na wyniesioną z ratusza teczkę. Otworzył ją, zagryzając dolną wargę. Właśnie w takich chwilach czuł się słaby. 

 – Sakura... Nie wiem, czy mnie słyszysz. Mam straszne wyrzuty sumienia. Tyle rzeczy źle zrobiłem. – Przeczesał dłonią włosy, a potem przesunął jakieś papiery. – Tu są dokumenty korzenia... – Palcem wskazał na teczkę. Uniósł nawet na chwilę świstek cienkiego papieru tak, jakby nie tylko go słyszała, ale i widziała. – Danzou i całe podziemie Konohy kontrolowało ruch każdego mieszkańca. Trzeci, może i Czwarty, a może i nawet Piąta... byli nieświadomi tego, że są kontrolowani. Może Piąta wiedziała? Chyba tak, bo gdy przyszliśmy po nią. Wiesz, tak wiele lat temu, jakby w innym życiu. Wtedy nie chciała być hokage, może chodziło o starszyznę... 

Umilkł, jakby chciał zebrać siły na kontynuację tego monologu. Wlepił wzrok w folder i czytał jego treść po raz enty. Co jakiś czas wydobywał z siebie zmęczone westchnięcie. 

 – Słyszałem, co mówiłaś do Sasuke... Nie wiem, skąd wiesz o Itachim. Ja dowiedziałem się wczoraj. Nie licząc tego, co usłyszałem, gdy... umierałaś. Z tych tu danych wynika, że Danzou, jeszcze przez kilka miesięcy po rzekomej śmierci Itachiego, otrzymywał od niego krótkie szyfrowane wiadomości. Nie wpadłbym, że to on jest nadawcą, ale w wyniku wszystkich tych faktów... nie mogę zaprzeczać. Nie wiem, czy teraz nie bluźnie, ale może to jest nasza ostatnia szansa, by odzyskać Sasuke... 

Przerwał, widząc jak ciało Sakury drga. Wstrząsał nią cichy szloch i to od kilku minut, ale zaabsorbowany własnymi słowami nie zauważył jej przebudzenia. 

 – Boli cię? – spytał, choć było to oczywiste. – Zawołam, żeby dali ci coś przeciwbólowego. Sakura! Odezwij się do mnie! 

 – Nie chcę... – Odetchnął z ulgą, słysząc jej głos. 

 – Daj spokój, leki złagodzą b.. 

 – Nie chcę go odzyskiwać – wyszeptała, szlochając wciąż po cichu. – Obiecałam ci, że pozwolę go zabić. Przepraszam, Naruto... – Zacisnęła palce na mokrej już pościeli i załkała głośniej. – Ja wtedy... To był impuls. To nawet nie były wspomnienia... Nie wiem, co sobie myślałam – mówiła głosem, który już ochrypł. Rozmył się całkiem, a Haruno nie mogła wymówić ani słowa. 

 – Ciśśś... – Chciał ją uspokoić. – Siostro! – zawołał, wychodząc na chwilę na korytarz. – Sakura, zrobię wszystko, co zechcesz... – Minę miał smutną. – Jego życie jest w twoich rękach. Ty mu je darowałaś i ty zadecydujesz, czy mu je odebrać.

***

Jak widać "przewidywane" daty publikacji nie zawsze są możliwe do zrealizowania. Myślę, że o wiele skuteczniejsze dla Was będzie dodanie bloga do obserwowanych niż poleganie na moich szacowaniach.

Co sądzicie o zmianie szablonu na taki <klik> ?

Sobota, stycznia 19, 2013