Rozdział IV

"Nic niezwykłego"

 Gdy Naruto wyszedł, Sakura została sama. Ból został uśmierzony przez końską dawkę leków przeciwbólowych. Dzięki nim czuła się niezwykle lekka, znów miała kontrolę nad własnym ciałem. Nie mogła przestać się tym zachwycać. Powinna przecież być sparaliżowana, pamiętała, jak gałąź zahaczyła o jej kręgosłup. Potem była już tylko ciemność, urywki słów i zarys twarzy Utsukushiego. To zapewne jemu zawdzięczała życie i jako taką sprawność. Mogła poruszać nogami. Ba! Mogła wstać, o czym szybko się przekonała.

Średnio skoordynowanymi ruchami wyrwała przewody, którymi była podłączona do jakiegoś urządzenia i kroplówki. Potem wykonała kilka kroków i oparła się o futrynę, czując zawroty głowy i mdłości.

Wychodząc z toaletowej kabiny, spojrzała w lustro na ścianie naprzeciwko. Uśmiechnęła się blado do obcego odbicia samej siebie. Skierowała się do gabinetu lekarskiego, nie mogąc wyjść z szoku, jak łatwo może przejść niezauważona obok tych wszystkich ludzi. Było tak wielu pacjentów, że nikt nie zawracał sobie głowy pytaniem, kim ona jest lub nie jest. Była anonimowa.

W gabinecie nikogo nie było. Zakładając na siebie lekarski fartuch i chodaki, które hałasowały z każdym stąpnięciem, czuła, jakby właśnie wyciągała resztki jedzenia spomiędzy zębów w paszczy lwa. Tymczasem lew smacznie spał, ignorując ją całkowicie.

Ze szpitala wyszła bocznym wyjściem. Z trudem pokonała schody, ale szczęśliwie nikogo nie spotkała. Dopiero opuściwszy budynek, zdała sobie sprawę, jak późna musiała być godzina. Ulice były puste, co okazało się być miłą odmianą po zatłoczonych, szpitalnych alejkach.

Stąd nie było daleko do lochów...

Przejście zaledwie dwóch, krótkich uliczek zajęło jej nieco mniej niż piętnaście minut. Zachwycała się każdym kamykiem, o który potykała się na żwirowanej drodze. Podpierała się wciąż o ściany i kurczyła, czując, że środki przeciwbólowe przestają działać. Odczekała stanowczo za krótko po ich zaaplikowaniu do kroplówki. Zbyt szybko wyjęła igłę, ulga była chwilowa.

W areszcie na posterunku siedział zwykle sam Kiba, ale tym razem w małym pomieszczeniu przy wejściu siedziało dwóch innych strażników. Sakura znała ich doskonale. Grali w shogi, tradycyjną dla nich grę planszową. Jeden z nich – Shikamaru, był wysoki i szczupły, to właśnie on wygrywał. Drugi – niższy i o zdecydowanie p e ł n i e j s z e j budowie – Chouji cierpliwie znosił porażkę.

Odwrócili się, gdy tylko usłyszeli skrzypnięcie otwieranych wrót. Spojrzeli zdziwieni na Sakurę, która ledwo stała na nogach, a potem na siebie wzajemnie, by upewnić się, że oboje widzą to samo. Nie było dla nich tajemnicą, że ledwo przeżyła ostatni atak na wioskę. Nie dotarła do nich za to jeszcze informacja o cudownym lub też niecudownym przebudzeniu.

– Sakura? Zwariowałaś? – Chouji szybciej zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo nie powinno jej tu być.

– Błagam. Ciężko było mi się tu dostać, więc pozwólcie mi zejść na dół, choć na chwilę.

Shikamaru zmarszczył brwi. Skory był raczej do tego, by sprowadzić cały oddział specjalny, który zabrałby stąd szarpiąca się dziewczynę, niżby pozwolić jej zostać. Miał już zaprotestować, gdy zobaczył jak Haruno mocno przyciąga dłoń do brzucha. Kiwnął już tylko głową, by nie utrudniać niczego ani sobie, ani jej. Palcem wskazał jej drogę i wraz Choujim wrócił do przerwanej gry. Wiedział, że Sakura nie chce ich towarzystwa.

Powoli przestępowała z jednego stopnia na drugi. Gdy zeszła o jedno, jedyne piętro w dół, przystanęła na chwilkę. Trzymając się lewą ręką ściany, a prawą przyciskając do brzucha w strachu, że mogłaby zgubić duszę, sunęła przed siebie. Poruszała się w sposób powolny, ostrożny, niepewny... W końcu wymacała kontakt, który nacisnęła drżącymi palcami. Żarówki pod sufitem zapaliły się z trzeszczeniem, ale dawały jeszcze mniej światła niż zwykle.

Mimo niedogodności ujrzała celę, a w niej trzy osoby. Wśród nich był Utsukushi. Przyśpieszyła tak, jak tylko mogła, a gdy była już tylko kilka metrów od celi, usłyszała jęk.

To Utsukushi jęknął. Ujrzał ją i nie mógł oprzeć się wrażeniu, że widzi ducha. W słabym świetle widział jej bladą twarz, grymas bólu i biały fartuch, który przesiąknął krwią. Mimo strachu przed zjawą, mężczyzna ukląkł przed samą kratą i wyciągnął przez nią rękę, by złapać choć koniuszek kitla.

Sakura wyprostowała się, dumnie stojąc na wprost niego. Widział, jak zaciskała zęby i jak mówi przez nie „dziękuję”. Wytrzeszczył na to oczy i chciał wstać, ale nawet gdyby wstał, wciąż patrzyłaby na niego z góry. Był zdrajcą.

– Sakura – wyszeptał z niedowierzaniem, a gdy tylko wymówił to imię, coś poruszyło się w celi naprzeciwko.

To Uchiha skulony w kącie lekko wyjrzał, by upewnić się, że Haruno naprawdę tam stała. Wyjrzał nieufnie zza potarganych włosów. Nagle zdołał zgromadzić tyle sił, aby podczołgać się bliżej, ale ona nawet nie odwróciła się w jego kierunku. Nie istniał.

– Musisz znaleźć mojego brata – jęknął w końcu Utsukushi.

Klęczał przed nią i patrzył wzrokiem, któremu nie mogła odmówić.

Ułamek sekundy nie zdążył przeminąć, gdy poczuła jak osuwa się na ziemię. Obróciła na koniec twarz w kierunku Sasuke i spojrzała mu w oczy. Pierwszy raz się ich nie bała. Uśmiechnęła się w najsmutniejszy możliwy sposób, a jej oczy zamknęły się. Ideał sięgnął bruku.

– Kiba! – wrzasnął Uchiha tak głośno, jak tylko umiał.

Utsukushi próbował wysunąć ręce pod kratami, próbując złapać ją i być może uleczyć. Niestety nie pamiętał, że łańcuch na jego nodze blokował przepływ energii w jego ciele.

– Kiba, sukinsynu! – Uchiha nie dawał za wygraną.

Shikamaru zbiegł po schodach szybciej niż było to możliwe. Już miał na rękach Sakurę, gdy Utsukushi zdołał złapać ją za kostkę.

– Daj mi ją uleczyć – błagał. – Tylko ja mogę to zrobić.

Był pewny siebie, doskonale znał swoje możliwości, a w ratowaniu dziewczyny widział też ratunek dla siebie. Strażnik patrzył nieprzychylnie, ale coś kazało mu zaufać. Wyniósł nieprzytomną, ale po chwili wrócił z przyjacielem. Otworzył celę i wpuścił do niej Choujiego. Sam stał na korytarzu, trzymając dwójkę pozostałych więźniów złapanych w technikę cienia. Sztuka ta ograniczała ruchy ofiary, by robiła jedynie to, co jej użytkownik.

Shikamaru cofnął ją dopiero w momencie, gdy Utsukushi został wyprowadzony z celi. Odeszli.

Przez długi czas nie wróciło żadne z nich, a Sasuke, który wpadł w istny szał, nie pozwalał Karin ani Suigetsu na zaśnięcie. Nie mógł znieść klaustrofobicznego pomieszczenia, które zdawało się jeszcze mniejsze, gdy myślał o niekończących się horyzontach poza lochami. Niecierpliwił się powrotu medyka, w Sakurze widział klucz, który mógł wyciągnąć go z niewoli i uratować przed stryczkiem. Uchiha cały czas próbował wyrwać kajdany ze ściany, ale było to niewykonalne. Szarpał się do momentu, aż całkowicie stracił siły. Wtedy spuścił głowę i cierpliwie czekał.

Nie miał pojęcia, ile czasu minęło, nim wrócił Utsukushi. Nie trafił jednak do poprzedniej celi. Wylądował razem z Uchihą, który w myślach przeklął ograniczanie jego i tak już małej przestrzeni. Teraz siedzieli we dwóch – w dwóch różnych kątach. Karin spała już, cicho oddychając, co kontrastowało z wcale nie delikatnym pochrapywaniem jej sublokatora. Ten dźwięk wprawiał Sasuke w obłęd. Podpięty do ściany medyk milczał przez długi czas. Od czasu do czasu jęknął coś niezrozumiale, ale Sasuke czekał cierpliwie. Wiedział, że w końcu coś powie.

– Ta dziewczyna niesie zgubienie – wyszeptał, zauważywszy w końcu, że tylko Uchiha nie śpi.

Ten spojrzał na niego zainteresowany, choć bez zrozumienia. Utsukushi sięgał jednak wzrokiem zupełnie gdzie indziej. Gdzieś daleko, poza mury, jakby chciał dojrzeć sylwetek na zewnątrz.

– Jest jak zaraza – stwierdził nadzwyczaj spokojnie, a Uchiha był pewien, że takiego komplementu nie chciałaby usłyszeć żadna kobieta. – Myślisz, że ciebie to nie dotyczy, więc pozwalasz na wszystko. Nie interesujesz się. Raz się pojawia, raz znika. Znalazła sobie tyle ofiar... Początkowo tego nie widzisz, a potem wierzysz, że nie będziesz następny. Sam nie wiem, kto był pierwszy... Jej się nie kocha! O niej się myśli z chęcią mordu, wspominając wszystko, co robi. Tak! Nienawidzisz ją, ale jednocześnie masz ochotę zabić każdego, kto źle o niej powie. Każdego, kto choć myśli o tym, by ją skrzywdzić. A przecież ona nie ma w sobie nic niezwykłego... Nie ma najpiękniejszej twarzy lub dużego biustu. Jest zgrabna, ale nie na tyle, by wynosić ją nad wyżyny. Nie na tyle, by wielbić. Ma oczy... Kłamałem... Nie są piękne, ale jednak mają coś niezwykłego. Głębia, w której toniesz, a potem jest już tylko gorzej. To się dzieje tak szybko. – Złapał się za głowę, jakby był zmęczony swoją wypowiedzią, ale jej jeszcze nie skończył. – Poświęciłbym dla niej wszystko. Wiadomo. Wiedziałem, że mnie dorwą, ale wróciłem do wioski po nią. Chciałem ją ratować, choć raz być tym bohaterem, o którym ona mogłaby marzyć. Ona?! Chacha! – Wcale się nie śmiał, wyrażał tylko swą gorycz. – Ona... nie ufa... Może i słusznie, bo zdradziłem kraj, któremu tyle zawdzięczam. Ale dla niej zrobiłbym wszystko. – Sasuke dostrzegł podobieństwo między Utsukushim, a Naruto, gdy nad ciałem Sakury mówił o aresztowaniu. Wspaniały obraz szaleństwa. – I wiesz, co jest najśmieszniejsze? – spytał cicho, ale nie liczył na niczyją odpowiedź. – Ja wciąż jej nie kocham... Jej się nie da kochać. Jest jak bryła złota, chce się jej... ale co z tego, skoro nie można jej darzyć uczuciem...

Po tym wyznaniu Uchiha mógł jedynie milczeć w zadumie. Ta właśnie bryła złota, była gotowa stracić swoją wartość, zdematerializować się, by on przeżył. Szaleństwo...

– Naruto ją kocha – przypomniał sobie na głos, by podważyć słowa wypowiedziane przez współwięźnia w amoku.

– Kłamie! – oburzył się, a w jego oczach pojawił się obłęd. – Nie ma prawa jej kochać! Nikt! Rozumiesz? Ty też nie!

Uchiha nie miał zamiaru upominać się o żadne prawa. W tej chwili marzył jedynie o tym, by przestać czuć łańcuchy na przegubach.

Poranek zwiastowały zapalające się na korytarzu lampy. To zawsze dodawało więźniom trochę otuchy. W końcu rankiem ktoś zawsze przynosił jedzenie. Ranek oznacza, że przeżyli kolejny dzień, a Karin uważała to za jawny dowód tego, że wcale nie zostaną straceni. W tych trudnych chwilach okazywała się być naiwnie optymistyczna, to z kolei nieco rozjaśniało czarne myśli pozostałych.

– Sasuke – odezwał się Suigetsu, który jak zawsze pierwszy skończył jeść miskę ryżu. – Chyba jest coś, co kupiłoby naszą wolność, a jeśli nie dbasz o nas, to chociaż uratowałbyś siebie.

Pozostali spojrzeli zaskoczeni, a sam zainteresowany uniósł brew, oczekując dalszych słów.

– Tutejsi ludzie wciąż myślą, że to Tobi, alternatywnie Obito, był jedynym zagrożeniem dla wioski. Teoretycznie mija już trochę czasu, od kiedy bitwa, bo wojną tego nie nazwę, skończyła się, a reakcji Sam–Wiesz–Kogo, ni widu, ni słychu – Suigetsu był nadzwyczaj zadowolony, co wpływało, na jego słownictwo, ton głosu i jego samoocenę.

– Wcale nie czekam na jego ratunek – warknął Sasuke, odkładając miskę, którą jak zawsze dano bez pałeczek. Najwidoczniej używanie sztućców było przywilejem wolnych.

– Tym lepiej, nie będziesz miał wyrzutów sumienia, gdy za jego głowę ubijesz targu.

– To niegłupie – wtrąciła Karin. – Jakbyś tak powiedział wszystko, co wiesz, bo zapewne wiesz więcej niż my...

– Dość! Nie wiem nic! Rozumiecie? – Uchiha zdenerwował się. – Madara nie dopuścił mnie do swoich planów. Wszystkiego miałem dowiedzieć się po zrównaniu Konohy z ziemią.

– Cokolwiek... Chociaż przypuszczenia, Sasuke, to może zadecydować, o tym, czy zetną ci głowę, czy jeszcze ponosisz ją trochę.

– Czy zetną, czy powieszą... Nic nie wiem! Ma jakiegoś dzieciaka, który ma mu pomóc zaprowadzić jego ład na świecie.

Rozmowa przycichła. Suigetsu wydawał się być obrażonym, że jego pomysł jednak nie miał wypalić. Skubał więc płatek ucha, patrząc beznamiętnie na stojącą w kącie latrynę. Nie wyglądała zachęcająco, ale były to właśnie warunki, w jakich byli przetrzymywani.

– Ten dzieciak... – zaczął ponownie rozmowę Utsukushi. – To jest mój brat.

Wyznaniem zwrócił na siebie spojrzenie pozostałych. Spodziewali się dalszych wywodów, ale nie poganiali. Mieli naprawdę bardzo dużo czasu, biorąc pod uwagę fakt, że donikąd się nie wybierali. Całe dnie spędzali właśnie na nic nieznaczących rozmowach, próbach wyrywania łańcuchów ze ścian, czy szukaniu rytmu, w którym bezpiecznie można było dotykać krat. Wszystko, by jakoś zabić czas.

Sasuke podrapał się po podbródku, który pokrywał się wielodniowym zarostem, tak samo, jak i u Utsukushiego i Suigetsu. Uroki więzienia.

– Po co potrzebuje go Madara? – spytała Karin, która raczej nie mogła znieść ciszy, a nie liczyła, że nowe informacje dadzą im wolność.

– To dość wstydliwa kwestia dla mojej rodziny – westchnął medyk, który miał właśnie pierwszy raz w życiu opowiedzieć o najnowszej historii swojego klanu.

Suigetsu uniósł brwi. W takich sytuacjach jak ta, właśnie kompromitujące historie lubił najbardziej. Dawało to choć podwaliny do poprawy humoru, a to było im wszystkim bardzo potrzebne.

Utsukushi zaczął więc opowiadać o małej rybackiej wiosce, z której pochodził i o nocy, gdy przyszedł na świat jego brat. Był od niego młodszy o siedem lat, więc całkiem dobrze pamiętał szczegóły.

– Jeśli kiedykolwiek uważałeś się za diabła – zwrócił się do Sasuke – to myliłeś się. Mój brat jest prawdziwym jego ucieleśnieniem. Jest przeklęty, opętany, ma moc samego wcielonego zła.

Karin zadrżała, bała się niewielu rzeczy, ale ton głosu, z jakim mówił Utsukushi, robił swoje. Objęła ramionami kolana, jak robią to dzieci, gdy ktoś opowiada im straszną historię dla przestrogi. Może chciała tym dodać sobie otuchy, a może było jej zimno.

– Więc po co go szukasz? Nie powinieneś go zabić? Sasuke zabił swojego brata... – zamilkła w pół zdania, widząc mordercze spojrzenie wspomnianego.

– Jestem w stanie mu pomóc... Teraz mogę wyciągnąć z niego... to coś.

Uchiha pokiwał głową. To jednak medyk miał bon na życie, którym dobrodusznie podzielił się z nimi wszystkimi. Zapałał do niego nieco większą sympatią, bo jakże mógłby inaczej, skoro to ratowało mu tyłek?

Wieczorem znów pojawił się Shikamaru z wydzielonymi porcjami jedzenia. Tym razem były one nieco większe, jakby chciał okazać wdzięczność za uratowanie Sakury. Nie rzucił też żadnej uwagi dotyczącej zdrady, gnicia w lochach i tym podobnych. Właściwie się nie odezwał. Mruknął coś tylko, gdy chciał już odchodzić. Być może było to „smacznego”.

Zachowanie strażnika skłoniło do działania. Nie musiał przecież okazywać tej wdzięczności cały czas, więc musieli to wykorzystać. Sasuke wiedział, że trzeba kuć żelazo póki gorące. Tylko nie mieli pojęcia, o audiencję u kogo powinni wnosić wnioski. Naruto sam ich tu wepchnął, nie chciał o niczym słyszeć wtedy, to i teraz by ich nie wysłuchał. Sakura była prawdopodobnie w szpitalu, możliwe, że zapadła w śpiączkę. Utsukushi dokładnie tłumaczył jej stan i reakcje obronne organizmu. On nikogo nie znał w tej wiosce na tyle, by zaufać i zawierzyć losy ich czwórki. Znał Kakashiego...

– Shikamaru! – zawołał za oddalającym się już chłopakiem.

Tamten przystanął, obrócił się i spojrzał pytająco. Nie wyglądał na rozgniewanego, jak zwykł Kiba, gdy tylko któryś z więźniów się do niego odezwał. Nie był też zniecierpliwiony wahaniem Uchihy, który przez chwilę milczał z wciąż uchylonymi ustami.

– Chcę się widzieć z Hatake – głos miał pokorny, co było do niego niepodobne.

– Czemu? Naruto określił was w papierach mianem „zdrajców”, więc nie można was odwiedzać. – Mina Shikamaru świadczyła o tym, że wcale nie powinien tego mówić.

– A Sakura? – spytał Utsukushi, łapiąc za kraty, które poraziły go prądem. Odskoczył.

Strażnik prychnął i pokręcił głową. Mruknął coś, jakby skargę na niepodporządkowywanie się tej dziewczyny obowiązującym normom.

– Zobaczę, co da się zrobić – rzucił, znikając z zasięgu ich wzroku.

W ich umysłach zaświtała nadzieja tak mocno, jak nigdy dotąd. Czekała ich poważna i trudna negocjacja z nieugiętym wojownikiem, ale w końcu zaczęli działać, a to się liczyło.

Kakashi, jak każdy sprawny mężczyzna, pomagał przy odbudowywaniu wioski. Prace trwały dzień w dzień od rana do wieczora. Mieszkańcy dosłownie dwoili się, troili, aby jak najprędzej zatrzeć ślady wojny. Budynki mieszkalne i te pierwszej potrzeby odbudowywano w pierwszej kolejności. Właściwie prace remontowe trwały już tylko w centrum, gdzie większą część zabudowy stanowiły sklepiki i bary.

Wieczór był chłodny, jak na tę porę roku, więc prace, które nie paliły się w rękach postanowiono odłożyć na dzień następny.

Kakashi stanął pod księgarnią, by odpocząć chwilę. W tym miejscu został zauważony przez tajemniczego ptaka, który wylądował na jego ramieniu i podsunął mu szpon wraz z przyczepioną wiadomością. Odplątał ją, a zwierz odleciał. Karteczka była mała, zwinięta w rulonik i zawiązana czerwoną gumką. Zobaczył znak symbolizujący klan Nara, domyślił się więc, że nadawcą jest Shikamaru. Wiadomość zawierała krótką prośbę o odwiedzeniu więzienia tak szybko, jak to tylko możliwe. Kakashi uniósł jeden z kącików ust do tajemniczego uśmiechu, który został zasłonięty przez maskę zakrywającą dolną część twarzy od połowy nosa.

Spodziewał się wezwania, ale nie sądził, że nastąpi tak prędko. Przeceniał najwidoczniej dawnego ucznia, bo liczył na większą siłę psychiczną u niego.

***

Trochę przegadane, ale tak bywa. Dziękuję za komentarze. Mam nadzieję, że nie przejedziecie się na tym opowiadaniu i nie doczekacie chwili, gdy opuszczę bloga. 

Pojawiła się nowa zakładka - Lucens. Powodzenia!

Zapraszam do obserwujących.

Wtorek, lutego 05, 2013