Rozdział V

"Dźwięk smutnego ocalenia"

W momencie nadejścia informacji o zbliżającej się wojnie, gabinet hokage już na zawsze zmienił się w miejsce ciche i przepełnione zadumą. Nawet teraz, po wygranej bitwie, panująca tam atmosfera nie wróciła do znanej wszystkim normy. Każdy dzień przynosił wieść o kolejnych odnalezionych w gruzach ciałach i profanacjach świętych miejsc wioski – takich jak cmentarz zasłużonych. Pod wpływem wysłuchiwanych tu, w gabinecie, słów i świadomości, jak wiele jest ciężkiej pracy przed władcą i obywatelami, by odbudować zniszczenia i morale, przedmioty w pomieszczeniu traciły kolor. O wiele mniejsze znaczenie miała teraz kolekcja książek na licznych regałach, za której gromadzenie odpowiadał każdy dotychczasowy właściciel gabinetu. 

Naruto, mimo smutku i swego rodzaju powątpiewania, nie ustępował w poszukiwaniu coraz to nowszych sposobów na dźwignięcie Konohy z prochów. Budynki rosły z każdym dniem jak grzyby po deszczu, ale lada chwila prace mogły stanąć w miejscu. Choć na szczytny cel, Naruto zbyt chciwie i zbyt często sięgał do skarbca po pieniądze, aż w końcu środki w nim stopniały niemal do zera. Sprowadzanie żywności, nasion i innych niezbędnych towarów ze sprzymierzonych wiosek było bardzo kosztowne. 

– Naruto, pomoc od Wioski Piasku jest już w drodze – zapewniła Sakura, która po felernej wizycie w lochach nie wróciła już do szpitala, a przyjaciela niemal nie odstępowała na krok. Tamta interwencja Utsukushiego okazywała się być nieoceniona. 

Naruto pokiwał głową, w zadumie przeglądając kolejne wnioski o zakup lub import materiałów. Dzielił je na ważne, mniej ważne i te niecierpiące zwłoki. Po chwili został zmuszony stwierdzić, że choć wszystkie te wydatki są niezwykle pilne, to muszą zaczekać. Nie ze względu na brutalny stan państwa, ale na brutalne wtargnięcie do sacrum. 

– Kłopoty – oznajmił już na wstępie Kakashi, który nie był na tyle zmęczony co oszołomiony. 

Zarówno Sakura i Naruto darzyli byłego nauczyciela ogromnym szacunkiem, który nawet temu drugiemu kazał poderwać się z miejsca i z uwagą wysłuchać, co ma do powiedzenia mistrz. 

– Wnoszę przesłuchanie więźnia numer 10432507 w trybie natychmiastowym – wyrecytował oficjalnym tonem, który znaczył tyle samo co alarm. 

– Co się stało? – Sakura nie musiała udawać zdenerwowania, ostatni raz widziała Kakashiego tak przejętego, gdy Shikamaru oznajmił w jego obecności, w tym samym gabinecie, o Tobim, który zaatakuje wioskę. 

– Madara. 

Żadne z nich dwojga nie wiedziało, czym lub kim jest Madara, ale ton głosu przekonał ich do przygotowania sali przesłuchań. 

 Godzinę później stali już za wielką szybą i obserwowali, jak Kiba wprowadza skutego więźnia do małej salki, a następnie popycha go. Nie mocno, ale wystarczająco, by zmęczony stracił równowagę i z impetem uderzył o ziemię, czemu towarzyszył wysokie dźwięczenie łańcuchów. Sasuke, ów więzień numer 10432507, wyglądał obco. Był jeszcze bledszy niż zwykle, a chwilami zdawał się być nawet siny. Wciąż ubrany w to samo, przyozdobione brązowymi już plamami, ubranie, które miejscami zostało przetarte lub podziurawione. Włosy zdawały się być jedynie kiepskimi frędzlami do upiększania dywanowych rogów, co było winą zlepienia potem i krwią. Zza tych opadających na wyobcowaną i dziką wręcz twarz włosów spozierały oczy zszarzałe, matowe i unikające jasnego światła, które raziło, wydobywając się z jednej tylko lampy na stole.

Pod ścianą naprzeciwko szyby siedział chwilę – nie długą i nie krótką, ale taką, by obie strony mogły dokładnie przyjrzeć się sobie i głupim, niemym krzykiem wydrzeć z siebie wszystkie swoje pretensje, żale i niespełnione ambicje. Skorzystali z tego w mniejszym lub większym stopniu, a potem do małej salki wszedł Lee. To on miał przesłuchiwać więźnia. Podszedł do Uchihy i podniósłszy go, posadził siłą na niewygodnym krześle tyłem do okna i obserwatorów. Sprawiał wrażenie pewnego siebie, jakby doskonale wiedział wszystko, co mogłoby przyjść do głowy więźniowi. Na dowód tego położył na stół teczkę, o której istnieniu pojęcie mieli do tej pory Naruto, Sakura i wybrani archiwiści. Obok postawił szklankę z zimną wodą do picia, o której zaczął teraz marzyć Sasuke.

– Co zagraża wiosce? – po chwili wprowadzenia i przekonywaniach o marnej sytuacji przesłuchiwanego zaczął zadawać pytania.

– Zanim będę mówił, obiecajcie spełnić moje warunki...

To była zła odpowiedź. Lee zrobił skwaszoną minę, jakby właśnie został obrażony. Wstał, udając lekkie zamyślenie. Obszedł stół ze szklanką i stanął za przesłuchiwanym, powtarzając swoje pytanie. Nie poskutkowało, przekonywanie i zastraszanie zrobiło się już nudne.

- Mógłbym teraz zrobić z tobą wszystko, Uchiha. Jesteś nikim.

Być może nie podjąłby się udowadniania swoich własnych słów, gdyby nie ten prowokujący wyraz twarzy więźnia, który doprowadzał go do granic wytrzymałości. Zwykle nie miał problemu z trzymaniem swych emocji na wodzy. Teraz było nieco inaczej, bo wierzył w słuszność tego, co robił. Naprawdę uwierzył, że doprowadzenie Uchihy do granic wytrzymałości, uratuje Konohę. Zrzucił Uchihę z krzesła wylewając nań wodę. Kopnął go dodatkowo, zapominając przy tym, że potrzebny jest im żywy Sasuke. Nikt nie zaprotestował, nikt nie zauważył lekkiego grymasu bólu, który dosłownie na ułamek sekundy pojawił się na twarzy uderzonego, by potem zniknąć, nie pozostawiając po sobie innego śladu niż zaczerwienienie.

Naruto odwrócił wzrok, by przyjrzeć się reakcji Sakury, jakby bał się jej zgorszenia. Zobaczył jedynie zaskoczenie, bez niesmaku czy przerażenia.

– Zapomniałeś, kto tu ustala warunki. Dam ci drugą szansę. Co zagraża wiosce?

– Nic nie powiem dopóki nie zawrę umowy z tym blond tchórzem!

Nie mógł zobaczyć zaprzeczającego pokręcenia głowy hokage. Ujrzał za to jak już po raz kolejny otwierają się drzwi. Nie spodziewał się tego, a tym bardziej, że w nich stała dziewczyna. Ino – wysoka blondynka, którą jak przez mgłę pamiętał z czasów dzieciństwa, jakie minęły bezpowrotnie. Rozbawił go nagle fakt, że twarze ludzi, których spotykaliśmy codziennie, w końcu też ulegają zatarciu w pamięciach i zmieniają się wyraźnie.

Miała długie, rozpuszczone włosy, które już z daleka pachniały świeżością – albo tak mu się tylko wydawało. Wniosła do pomieszczenia przyjemny chłód, który pozwolił mu się nieco odprężyć, niemal zapomnieć o pięści Lee, która w każdej chwili była gotowa do uderzenia.

– Będziesz mówił? – odezwała się Ino, zasiadając w dawnym miejscu jej poprzednika. – Zdradzę ci w sekrecie, że jeśli będziesz pomocny, to hokage będzie skory do zastanowienia się nad okazaniem litości. Może. Później.

Lee odsunął się od więźnia, który wciąż leżał i zamknął drzwi, a potem wrócił i posadził go z powrotem na stołek. Sam pozostał tuż za nim, by Uchiha pamiętał o jego obecności.

Jeszcze niejeden cios musiał wylądować na ciele Sasuke i jeszcze niemało siniaków, opuchlizn i rozdarć na skórze się pojawiło, nim ten zaczął mówić. Był zmęczony i śpiący, bo siedział w sali od długich godzin, na co wskazywał zegar, którego wskazówki przesuwały się nadzwyczaj leniwie. Jakby czas leciał dwukrotnie wolniej.

– Wojna – jęknął cicho przez ból, gdy pojął, jak bezsensowny jest jego opór i jak bardzo zdany jest na łaskę.

Nie mógł nawet ulżyć sobie, łapiąc się za głowę, bo ręce skrępowane miał za plecami. Choć Ino nie stosowała najmniejszych gestów przemocy, to nie broniła temu towarzyszowi, który zdawał się wyjątkowo sumiennie wypełniać swoje obowiązki. Ona próbowała dostać się do umysłu Uchihy, ale ten uniemożliwił jej to swoim wewnętrznym zaparciem i umiejętnościami.

– Słucham? – Lee nachylił się teatralnie.

– Wojna się jeszcze nie zaczęła. Ten atak był zaledwie przedsmakiem tego, co was czeka. Odwrócenie uwagi od Madary, taki był cel. Mieliście go tuż przed nosem, ale był za słaby. Teraz lada dzień opanuje siłę, której nawet sobie nie wyobrażasz.

Ironiczny śmiech zakończył wypowiedź, ale skrócony został przez kata kolejnym uderzeniem, mimo że tak długą odpowiedź mogli uznać za sukces. Lee odwrócił się w stronę szyby. Ujrzał już nie dwie, ale trzy osoby, bo do przypatrujących się dołączył Kakashi. Ten nie był zdumiony, co odróżniało go od reszty. Świadczyło to o tym, że i jemu powiedziano o wojnie rano, gdy odbył w lochach wizytację.

– Co to za moc? – spytał Lee, ale numer 10432507 milczał. – Co to za moc?! – powtórzył zirytowany, ciągnąc więźnia za fraki tylko po to, by cisnąć nim o ścianę. Nie bronił się. Rozcięty łuk brwiowy szybko zaczął krwawić... – Kiedy?!

– Nie wiem.

– Kiedy?! Mów!

– Nie mam pojęcia...

Nie kłamał, naprawdę nie wiedział.

– Gdzie jest Madara?

– W kryjówce.

– Gdzie?

– Nie wiem...

Wtedy stało się coś dziwnego. Sasuke czuł, że zaczyna odpływać. Pytania, wciąż mu zadawane, stawały się coraz cichsze, stłumione przez dźwięk w jego uszach. Przymknął oczy, które szczypały od brudnej krwi płynącej z łuku brwiowego. Zdawało mu się, że kręci się na karuzeli i było to całkiem przyjemne, bo ból słabł i kopnięcia nie miały już takiej siły. Zdawało mu się, że nie leży na ziemi, a wisi w powietrzu nad wielką przepaścią, która ma stać się jego grobem. Spod półprzymkniętych powiek patrzył w oczy śmierci, która chciała zabrać go, łapiąc się jego zmęczenia, złamań i niezdrowej bladości. Zawsze uważał się za czło... Zawsze uważał się za wojownika silnego, który nie ulegnie byle komu i nie padnie trupem od zwykłego przesłuchania. Teraz czuł, jak bardzo się mylił. Cisza piszczała wręcz w jego uszach, które odrzucały większość dźwięków. Stało się spokojnie. Stało się cicho. Pytania mu zadawane ucichły. 

– Dość! To nie jest zwierzę! 

Ona znów ratowała mu życie. 

Tak samo Ino jak i Lee wiedzieli, że przeholowali i nie mieli prawa doprowadzić więźnia do takiego stanu. Miał w końcu informacje, które były im potrzebne. Nie mogli jednak odczuwać wyrzutów sumienia, bo przecież go złamali, a o to im chodziło.

Na chwilę zemdlał, a gdy zdołał się już ocknąć, w sali nie było strażnika. Uchiha jednak nie był sam, a postać Naruto, która wcześniej uważnie, ale w spokoju, przyglądała mu się zza szyby, teraz pochylała się nad nim z poważną miną. Był jakiś inny, zupełnie różny od tego człowieka, którego pamiętał; którego obraz utrwalił się w jego pamięci na dobre. Tuż za tym obcym przyjacielem, pod wcale nieodległą tak, przeciwną ścianą stała Sakura. Obrócona była tyłem i nuciła jakąś melodię – też mu nieznaną. W tym znowu nie tak pięknym dźwięku, jaki wydobywał się z drżących ust dziewczyny, było coś bardzo smutnego, ale coś, co uspokajało. 

– Musiałeś zgrywać twardziela? – spytał Naruto, który jakby właśnie uwierzył, że te niemal dziesięć lat nigdy nie miało miejsca, a oni znów byli po jednej i tej samej stronie. 

– Musiałem – nie warknął, powiedział. Spokojnie i bez tych wszystkich emocji, które mogłyby klasyfikować go jako wroga, a jednak głos ten nie pasował do niego. 

Naruto pokręcił głową w zaprzeczeniu absolutnej prawdzie, jakim było tu i teraz. Coś musiało się przecież w końcu wydarzyć. Wiecznie nie mogła trwać chwila udawanego spokoju i sztucznej idylli, w której Sakura nuciła coś cicho, a dwaj najbardziej wrodzy sobie przyjaciele rozmawiali bezgłośnie. 

– Nie wrócisz już do więzienia – odezwała się Sakura z lekkim roztargnieniem, przerywając na chwilę melodię. Naruto pokiwał w potwierdzeniu głową, a był to kolejny dowód na widoczną jego przemianę. Mniej klepał ozorkiem, więcej myślał i więcej chciał robić. 

Karin drżała pod ścianą, nie było jej zimno – bała się. Sasuke został zabrany z samego rana, nim zdążył nawet przełknąć jeden kęs ryżu, który został przyniesiony na odczepnego przez Kibę. Wyciągnięto potem w kilku chłopa Uchihę siłą zza krat – skutego w ciężkie łańcuchy, które poraniły przeguby jego kończyn. Wyrywał im się chwilę, zapewniając, że sam da radę, ale nieśli go jak starą kukłę z gałganów. 

Karin drżała – ze strachu. Sasuke nie wracał od wielu już godzin – ani o własnych siłach, ani wniesiony przez tych samych strażników. Dziewczyna kiwała się do przodu i do tyłu, wmawiając sobie, że wszystko będzie dobrze i nawet jeśli zabili już jego, to chociaż ich oszczędzą. Do śmierci nigdy nie można być gotowym, ona też nie była i o ile mogłaby się z nią pogodzić w bitwie, to stracenie przez znienawidzonych nie było czymś, co przyszłoby jej bez hańby. 

Przyszedł już dawno czas na zgaszenie światła, co więźniowie wiedzieli nawet bez zegarka, ale wciąż było jasno. W końcu usłyszeli kroki, a Suigetsu zerwał się na równe nogi. Przyniesiono im już wcześniej kolację, a o dokładkach mowy nie było, więc pojawienie się kogokolwiek w lochach było podejrzane. Spodziewaliby się, że być może prowadzą z powrotem Sasuke, ale odgłos kroków należał tylko do jednej pary nóg – bynajmniej nie jego. Przeszedł Shikamaru, który ze wszystkich strażników, był tym najbardziej lubianym przez całą trójkę. Nie był tak nadgorliwy w swych obowiązkach, co jego zastępca – Kiba. 

Strażnik wyciągnął pęk kluczy i zaczął przebierać w nich bez słowa. Wyciągnął jeden z nich i otworzył celę, w której znajdował się Utsukushi. Następnie wybrał kolejny i uwolnił pozostałych więźniów. Patrzyli na niego z lekkim szokiem, nie wiedząc kompletnie, co się dzieje. W końcu to Karin odważyła się zadać to nurtujące ich pytanie: co z nami? 

– Jesteście wolni – powiedział lekko, prowadząc ich do wyjścia – wy dwoje macie natychmiast opuścić teren wioski i nie pojawiać się tu. Utsukushi, ty zostajesz i w najbliższym czasie nie wyjdziesz poza mury. Naruto okazał łaskę, ale musisz na nią teraz zapracować. 

– Tak po prostu odejść?! A co z Sasuke? – Suigetsu nie wiedział, czy postradał zmysły, czy to działo się naprawdę. 

– Tak po prostu – ziewnął – a miejsce Sasuke jest na razie w Konoha. Zapewne, gdy wywiąże się ze swoich powinności wobec czcigodnego, zostanie zwolniony z obowiązku pozostawania w wiosce i się spotkacie... Jeśli nadal będzie żył. 

Powrotowi do domu po długiej nieobecności zawsze towarzyszy dziwne uczucie obcości. Wszystko wydaje się odbiegać od tego, co zapisało się w naszej pamięci. To, co wokół, wydaje się być poważniejsze, ale i zazwyczaj mniejsze niż pamiętamy. Uchiha nie miał wiele do oglądania, gdy w końcu Naruto ustąpił mu z drogi i mógł wyjść z sali przesłuchań oraz całej więziennej konstrukcji. Sakura uleczyła mu te poważniejsze uszkodzenia, ale zostawiła otarcia, skaleczenia i sińce, by mógł pamiętać zadawany ból, w razie, gdyby zechciał nie dotrzymać umowy, jaką właśnie zawarł z hokage. Wyszedłszy spomiędzy szarych, brudnych ścian, jakie zamieszkiwał przez długi czas, który przestał już dawno naliczać, nie wiedział, dokąd się udać. Dom jego, do którego wreszcie się skierował, okazał się być jedną z wielu ruin i różnił się tym tylko od budynków, które nie zostały jeszcze odbudowane, że gruzy jego pamiętały nie tylko natarcie Tobiego. Sadyba ta, należąca niegdyś do wspaniałego rodu Uchiha, wciąż pamiętała mord klanu, na którym same jej ściany nie ucierpiały znowuż aż tyle, co jej mieszkańcy. Największych szkód doznała podczas ataku przed dziesięcioma laty, po którym to ucierpiała znaczna część wioski. Summa summarum Uchiha nie miałby dokąd wracać, gdyby nie to, że nie był zbytnio wymagający. Nie straszne były mu gruzy, kurz, brak ciepłej wody i elektryczności. Przechodząc przez furtkę, poczuł się, jakby dokonywał podróży w czasie i miał właśnie zmierzyć się z przeszłością – tą, której jeszcze do końca nie poznał; od której oddzielili go rudą krwią.

Gabinet hokage zdawał się być miejscem głębokich kontemplacji. Naruto znów na bok odsunął papiery dotyczące cegieł, zapraw murarskich i innych rzeczy, które właśnie niedawno stały się mało potrzebne. Pisał za to kolejne już listy, które polecieć miały do ukrytych wiosek, by ostrzec wielkich władców o niebezpieczeństwie, jakim był Madara. 

– Nie będzie jak kiedyś, prawda? – spytał, choć szczerze chciał usłyszeć zaprzeczenie. 

Sakura, do której pytanie było skierowane, nagle przestała bawić się wiązką włosów i uśmiechnęła się delikatnie. Nie był to może uśmiech radości, ale miał w sobie spokój, który potrzebny był teraz Naruto. 

– Nie będzie. – Pokręciła głową i spojrzała za okno, za którym już dawno było ciemno. Powinna była już być w domu. 

Naruto odłożył pędzel, podpisawszy się i postawił swoją pieczątkę zamoczoną uprzednio w czerwonym wosku. Potem skrzyżował ręce na piersi i wykrzywił usta, jakby nagle przypomniał sobie o czymś niezwykle ważnym, a co wcześniej wyleciało mu z głowy. Przez chwilę wahał się, czy ma się odezwać, czy też nie, co było widać po jego niedomkniętych ustach. 

– Dlaczego to z tobą kontaktował się Itachi? 

Sakura spoważniała, bo i temat był znaczący. Sama nie wiedziała, czemu to z nią kontaktował się Itachi. Najpierw to Danzou odbierał korespondencję, ale korzeń został rozwiązany zaraz po rzekomej śmierci Itachiego, więc listy w końcu przypadkiem wpadły w ręce piątej – Tsunade. Ta była trenerką Sakury i ufała jej na tyle, by nieraz powierzać jej milczeniu ważne sprawy, a gdy hokage przyszło nagle niedomagać, to właśnie Haruno zajęła się odpowiedziami. To ona zaczęła przekazywać informacje nadawcy i tym, których wyszpiegowane przez Itachiego tajemnice, interesować powinny. Potem Tsunade zmarła, a Itachi zdecydował, że sekret, jakim jest jego istnienie, ma zostać w tak małym gronie. 

– Za dużo zamieszania wywołałoby ujawnienie prawdy ogółowi, a ja byłam pod ręką – wyjaśniła ogólnie. 

Naruto nie był zadowolony z tej odpowiedzi. Skrzywił się lekko, czując się może nieco urażonym z faktu pominięcia jego osoby w całym tym spisku. 

– Tsunade nie wiedziała, jak zareagujesz. Żyłeś wtedy w głębokim przekonaniu, że to Itachi jest winny całemu złu, a jego śmierć zwróci nam Sasuke. Ja też tak myślałam. Myliliśmy się Naruto, tym gorzej dla nas.

***

Chciałabym bardzo podziękować za wspaniałe komentarze, które naprawdę mnie motywują. Dziękuję za każdy jeszcze raz. Jestem tez wdzięczna za dodawanie do obserwowanych, bo to też swego rodzaju komplement. Już jest siedemnaście oficjalnych czytelników, powiem Wam w sekrecie, że mój dobry duszek mówi, że do końca marca będzie dwadzieścia troje. Ja mu trochę nie wierzę. Zobaczymy, czy ma rację.

Przypominam wszystkim, których adresy są w "polecanych" (czyli ci, którzy skomentowali, a ja nie przeoczyłam komentarza z adresem), że chciałabym zredagować podstronę i potrzebuję krótkich opisów Waszych blogów, więcej w tejże zakładce.

czwartek, lutego 28, 2013