Rozdział VI

"Egzamin wątpliwej dojrzałości"

Naruto zdawał się powoli wracać do znanej powszechnie charakterystycznej dla niego postawy ogólnego optymizmu. Być może w jakiś sposób wpływał na to zachowanie fakt, że Sasuke był w wiosce – na dłużej niż wymagałoby tego jej zniszczenie. Pomijając całą sympatię, którą kiedyś go darzył i która mogła lub nie – całkiem już się ulotnić, z pewnością czuł swego rodzaju spełnienie. Fakt, że udało mu się dopełnić obietnicę, złożoną lata temu, cieszył go niezmiernie. Tym bardziej, że była to przysięga początkowo zbyt trudna, a jej wykonanie okazało się tylko i wyłącznie wynikiem nieszczęśliwych wypadków. Tak więc, pomimo tej pokręconej sytuacji, Naruto był szczęśliwy.

 – Magazyn znów w połowie pełny – zakomunikowała Sakura, wchodząc do gabinetu jak zwykle bez pukania.

Miała przy tym uśmiech, który wcale nie zwiastował kolejnych ataków i niebezpieczeństw, na jakie narażona pozostawała wioska.

Było tak zwyczajnie, tak normalnie, że aż nienaturalnie, co krępowało Sasuke. Siedział on naprzeciwko Naruto, nie racząc nawet przywitać czy chociażby odwrócić się i spojrzeć na tę, która weszła do gabinetu, przerywając dość wymowne milczenie. Nie miał sobie przyswojonych jeszcze na tyle ludzkich odruchów, by umieć się pogodzić z własną pozycją. Czuł za to dumę, ogromną dumę, która zabraniała mu patrzeć na osobę, która już dwukrotnie przyczyniła się do zachowania przez niego życia. Przyznanie się do wdzięczności byłoby dla niego tym bardziej bolesne, bo Sakura była kimś, z kim nie chciał mieć nic wspólnego. To natomiast wiązało się z faktem, że wtargnęła do jego bytności bez pytania i zdziałała już całkiem sporo. Jak sam zdołał zauważyć, było to błędne koło, przed którym ucieczką była tylko ignorancja wobec jej osoby.

Gdy uświadomił sobie swoje przekonania, jej już nie było. Wyszła tak, jak i wcześniej wtargnęła – szybko, nie pozostawiając po sobie nic prócz dobrych wieści i kilku zbędnych myśli.

 – Sakura twierdzi, że nie można ci ufać – wypalił Naruto, nieporadnie usprawiedliwiając nieobecność wszędobylskiej przyjaciółki.

 – Może ma rację. – Nawet obojętny głos Sasuke nie mógł ostudzić zapału hokage.

 – Myślę, że tym razem się myli. Nie pierwszy raz zresztą. Ja... Cholera, będę tego żałować, ale chcę dać ci szansę. Po wszystkim odejdziesz jak gdyby nigdy nic i nikt nie będzie cię ścigał, jeśli odejdziesz daleko stąd. Zrobisz, co zechcesz, ale najpierw oczyścisz swoje imię.

 – A co jeśli nie chcę oczyszczać imienia?

 – W takim razie chcesz poznać prawdę, którą zna tylko Itachi. Chcesz go spotkać, a do tego jedynym kluczem jest Sakura. Musisz się z tym pogodzić.

Uchiha uniósł brew z niekrytym zainteresowaniem. Przechylił się lekko do przodu, wierząc, że już za chwilę opuści Konohę ze świadomością, że nie ściga go żaden nadgorliwy wojownik, który za długo pozostał wierny ideałom.

 – Pomożesz ocalić wioskę przed Madarą...

Prychnięcie przerwało wypowiedź hokage i tym samym wywołało na jego twarzy grymas niezadowolenia.

 – Zrozum to wreszcie, Ty niekumaty... Ech, ja nic nie wiem, już mówiłem.

 – Ależ ja pamiętam. Chodzi o to, że jesteś jedyną osobą, która może się dowiedzieć. Stawiam sprawę jasno. Za informacje o sile Madary i pomyśle, jakimkolwiek, jak można go pokonać, kupisz wiadomości o bracie... A jeśli się spiszesz, to pewnie uda ci się go spotkać.

Gdy trzy godziny później Sasuke przeszedł przez bramę Konohy w towarzystwie Lee, zarzucał sobie wstanie lewą nogą, a nawet narodziny pod wyjątkowo pechową gwiazdą. Szedł jak baranek na rzeź w towarzystwie swojego dawnego kata, z którym nawet nie próbował teraz zamienić słowa. Przeklinał po cichu tę głowę, w której zrodziła się myśl, że spośród całej populacji shinobi Konohy, to Lee miał spędzić z nim najbliższe dni. W drażniącym milczeniu dążyli do dzielnic Tanzaku, miasta hazardu i wyjątkowej rozpusty, gdzie wiele czasu spędzali i ci dalsi, i bliżsi współpracownicy Madary.

Osada ta znajdowała się jeszcze w granicach Kraju Ognia, toteż przy wyjątkowo szybkim tempie, jakie każdy z nich jeszcze przyspieszał, mieli duże szanse dotrzeć na miejsce tuż po zmroku.

 – Jesteś mi niepotrzebny – rzucił w końcu Uchiha, któremu sprzykrzyła się cisza, a raczej świadomość, że to Lee ma w tym przypadku lepszą formę. Ten zignorował jednak zaczepkę.

 – Od razu widać, że taki frajer jak ty jest na pewno z Konohy. Współpracownicy Madary to nie idioci.

 – Też jesteś z Konohy! Ja jestem tu tylko po to, by w razie kolejnej twojej zdra...

 – Pojąłem – warknął Sasuke, zrozumiawszy, że niepotrzebnie wszczynał tę krótką, słowną przepychankę.

Był tylko jeden główny powód, dla którego Sakura nie wykłócała się o misję, jaką złożono na barkach zdrajcy i jego tymczasowego opiekuna – dowiedziała się po fakcie. Zaraz po przekazaniu informacji o wsparciu przybyłym z Suny, opuściła ratusz. Miała zamiar omijać wszelkie miejsca i osoby, które mogły jej się kojarzyć z Sasuke irytującym swoją obecnością. Przypomniał jej tym o tym, co dawno stracili – nie z własnej winy. Zdawało jej się, że znów ma te naście lat i priorytetem jest umówienie się z nim na randkę, co w teraźniejszości w jej mniemaniu było absurdalne.

Niedane jej było długo cieszyć się niepamiętaniem. Wieczorem w jej mieszkaniu od zwykłych czynności oderwało ją ciche pukanie w szybę. Znała je doskonale, bo to ono zawsze zwiastowało nową wiadomość. Uniosła więc wzrok znad przygotowywanego posiłku, nie zawiodła się. Na parapecie sterczał czarny, dość spory kruk, który przechylał głowę na bok, jakby ze zniecierpliwieniem. Sakura otworzyła średniej wielkości okno, przesuwając je do góry. Ostrożnym, ale szybkim ruchem, wyciągnęła żółtą karteczkę z obrączki przy nóżce ptaszyska.

Widząc wiadomość, zmarszczyła brwi. Zwykle Itachi szyfrował wiadomości, by była niezrozumiała dla osoby niewtajemniczonej. Tym razem jasno określił miejsce i czas, w którym najwidoczniej chciał się spotkać. Miało to być pierwsze ich spotkanie, a okazja wydawała się nie istnieć. Uchiha nie mógł mieć żadnych nowych, pilnych wiadomości, które przebijałyby te dotychczasowe – które przekazywał również pisemnie. Miejsce wybrał niedalekie, co zaniepokoiło Sakurę, bo do tej pory jej korespondent nie wkraczał na tereny ich kraju. Teraz chciał się spotkać niemal pod nosem całej Konohy, zaledwie parę kilometrów od wioski, w momencie, gdy Sasuke był w wiosce – jak myślała Sakura. Nie mogła jednak grymasić, a raczej nie miała jak, bo o wszystkim już zadecydowano.

O poranku Naruto mógł mieć już pewność, że jego szpiegowski duet dotarł do Dzielnic Tanzaku, dokąd to się udać miał zamiar Sasuke, o czym to niechętnie poinformował hokage przed podróżą. Wtedy też poinformował Sakurę o tym, co zadecydował.

Z początku była zaskoczona na tyle, by nie móc powiedzieć nic więcej niż słowo „dobrze”. Potem, gdy doszło do niej, że nareszcie Naruto pogodził się z faktem śmierci Tsunade. To właśnie to wydarzenie, na dość długi czas odmieniło Naruto i spowodowało, że nie mógł w pełni cieszyć się funkcją, na jaką go wybrali. Każda plama od sake na biurku przypominała o tym, że zostali tak naprawdę we dwoje na tonącym statku, którym była wtedy Konoha. Większość shinobi porozsyłanych po różnych zakątkach kraju ognia, by znaleźć zbiegłych członków rozbitej organizacji Akatsuki, nie kontaktowała się od dawna. To dawało Naruto solidne podstawy twierdzić, że dzieje się źle. Miał rację, a każdy wracający wojownik utwierdzał go w tym przekonaniu. W końcu, patrząc na te nienaruszalne dowody na niedawną bytność piątej hokage, zaczął tracić nadzieję. Nie potrafił swoimi obawami zadręczać Sakury, którą podejrzewał o jeszcze większą uczuciowość niż jego i jeszcze silniejsze przywiązanie do zmarłej mentorki. Tyle że Haruno miała misję, wielką misję, która nie pozwoliła jej załamać się niczym mała dziewczynka – jak to miała w zwyczaju.

 – Wysłałem go z Lee – wyjaśnił Naruto, nie uzyskawszy słownej reakcji.

Sakura uśmiechnęła się na swój łagodny sposób. Wcale nie miała zamiaru podważać decyzji Naruto, nie miała nawet zamiaru dyskutować, czy to, co zrobił było słuszne czy też nie. Uśmiechała się ciągle bez słowa w głupiutkim osłupieniu.

 – To dobrze się składa, bo wkrótce możemy spodziewać się w okolicach Itachiego – powiedziała w końcu, gdy mina Naruto zaczęła przybierać wyraz błagający o jakikolwiek znak życia.

O poranku Naruto mógł mieć już pewność, że jego szpiegowski duet dotarł do Dzielnic Tanzaku – i tak też było. Mała osada zbudowana na planie koła, przepełniona była karcianymi graczami i miłośnikami cielesnych uciech – z obu tych rzeczy kojarzona była najbardziej przez niemal każdego, orientującego się w geografii, obywatela. Słońce było na tyle niełaskawe, by razić od samego poranka po skacowanych oczach ludzi, których mijał Sasuke i Lee. Dla tej dwójki było to całkiem sprzyjające, gdyż mogli gapić się na twarze wszystkich, by znaleźć tę facjatę, którą kojarzyli – a raczej, którą kojarzył Uchiha. Nie byli przy tym narażeni na wzajemność i zdemaskowanie. Niestety, choć wioska pękała w szwach pod wpływem ilości osób, które aktualnie tam przebywały, ulice nie były przesadnie uczęszczane. Odpowiedzialnością z pewnością Sasuke mógł obarczyć wczesną godzinę.

 – Poznajesz kogoś? – spytał Lee, gdy mijali nieco większą grupę pijanych obdartusów, którzy najwidoczniej nie zdążyli wytrzeźwieć po wieczornych ekscesach.

 – Nie.

 – Zadziwiające, wyglądali właśnie na kogoś z twoich sfer.

Sasuke puścił tę uwagę mimo uszu. Przecież od samego początku wiedział, że się nie polubią. Byli natomiast na tyle dorośli, a co najważniejsze – dojrzali, by wytrzymać ze sobą albo chociaż ignorować się wzajemnie.

 – Musimy zaczekać do popołudnia. Wtedy jest większy ruch. Wtopimy się w tłum i bez trudu powęszymy.

Ten drugi pokiwał głową, rozumiejąc, że czas najwyższy zacząć w końcu współpracę – w imię wyższego dobra.

Aż do wczesnego wieczora starali się unikać bezcelowego kręcenia, dlatego też usiedli w jednym z popularniejszych tam barów. Ze starego odbiornika leciała muzyka, z której wyodrębnić można było poszczególne instrumenty, takie jak skrzypce czy mandolina. Była to melodia mało tradycyjna, ale wpasowująca się w ogólny klimat panującego rozgardiaszu. Z pewnością stwarzała klimat, w którym to jakoś łatwiej dało się Sasuke i Lee znieść wzajemną obecność. Po kilku głębszych szklaneczkach alkoholu, którym, o dziwo, nie było sake, mogli w końcu nawet rozmawiać.

 – Więc... po całej tej sprawie wrócisz do koczownictwa?

 – Kto wie? – westchnął lekko melancholijnie Uchiha.

Nie był w stanie odpowiedzieć na pytanie, bo sam nie znał odpowiedzi. Z pewnością nie zamierzał zostawać w wiosce, ale to, co przyjdzie mu robić, było dla niego wielką tajemnicą. Liczył na odnalezienie Itachiego i to spotkanie z nim miało warunkować jego dalszą przyszłość.

 – Facet przy barze – rzucił cicho Uchiha.

Jego spostrzeżenie okazało się być jednak pomyłką, bo mężczyzna pełnił tu funkcję ochroniarza od niemal zalania dziejów tej wioski. Z bliska jego twarz przestała wydawać się znajoma, więc obaj przybysze z Konohy wrócili do stolika w kącie izby i wypili do końca trunek, obiecując sobie, że nie zamówią już ani kropli więcej. Obietnicę dopełnili, ale nie były to ostatnie porcje alkoholu wypite tego dnia. Uchiha miał to do siebie, że nawet w najciemniejszym kącie zwracał na siebie uwagę płci przeciwnej, a może i nie tylko. W jego obecności i Lee zyskiwał na urodzie, bo przecież był towarzyszem dość urodziwego, wydawać by się mogło, że dżentelmena o tajemniczym wyrazie twarzy. Wysportowana sylwetka Lee i jego twarz prawdziwego wojownika rodem z legend również znalazła swoją adoratorkę, toteż godzinę po felernej pomyłce z ochroniarzem w roli głównej, przy stoliku w kącie siedziało już pięć osób. Trzy kobiety dosiadły się bez pytania za to z butelką dobrego whisky i miseczką cebulowych krążków, które barman co jakiś czas dosypywał. Dziewczyny były ładne, wysokie i niezbyt różniące się od siebie. Wszystkie tleniły włosy i miały całkiem dobry gust w kwestii ubioru, a to czyniło je dla lekko już pijanych mężczyzn identycznymi.

 – Nie jesteście stąd? Przyszliście pograć czy z a g r a ć? – padło pytanie, a ta, która je zadała, mrugnęła znacząco do Uchihy.

 – Ani jedno, ani drugie.

Na Rocku z różowymi już policzkami skupiły się wszystkie cztery spojrzenia. Uchiha nie dbał o to, by ich poszukiwania były w ścisłej tajemnicy. Wiedział, że współpracownicy Madary nie rozmawiają z miejscowymi, nie wypytują ich o nic, bo mogliby zostać rozpracowani, a Dzielnice Tanzaku były w pewien sposób zależne od Konohy.

 – Jesteśmy shinobi z liścia, mamy pewną misję i postanowiliśmy wpaść i popytać – wyjaśnił Uchiha, częstując się papierosem z paczki, która jakiś czas temu została wyłożona na stół.

Wszystkie trzy dziewczyny zachichotały cicho. Ta, która siedziała najdalej nachyliła się, by lepiej słyszeć Sasuke. Ten jednak zdawał się nie chcieć mówić nic więcej.

 – Więc pytaj – ponagliła go, a potem trochę rozchyliła usta.

 – Widzieliście jakiegoś podejrzanego typa? Ze szramą, o gdzieś tu. – Lee wskazał na lewy policzek tak, jak jeszcze paręnaście godzin temu zademonstrował mu Sasuke. Rock miał przy tym teraz tak zmęczone spojrzenie, że po chwili zamknął oczy, a Sasuke mógł postawić w zakładzie cały swój honor, że ten zasnął na dobre.

 – W zasadzie jest taki jeden... – zawahała się jedna z dziewczyn, którą Uchiha pamiętał pod imieniem Ushi. – Pojawia się z dwa razy w miesiącu, zostaje kilka dni i co wieczór gra w innym lokalu. W dziewięćdziesięciu procentach przypadków wygrywa, więc raczej mało jest takich, co chcą z nim grać. Za to stawia duże sumy i ten, kto go nie kojarzy daje się nabrać.

Sasuke pokiwał głową. Miał zamiar bliżej poznać co najmniej jedną z obecnych tu pań, pomimo że Lee chrapał w najlepsze. Spróbował więc jeszcze wypytać o więcej szczegółów, ale nie uzyskawszy żadnych konkretnych informacji, przeprosił swoje towarzyszki i próbował obudzić kompana – na marne, toteż wyszli bez niego.

Lee przebudził się dopiero nad ranem i dość szybko zorientował się, że porzucono go bez skrupułów w lokalu śmierdzącym dymem i alkoholem. Całe szczęście, że była to spelunka całodobowa i nikt najwidoczniej się nim nie zainteresował. Przynajmniej do tej pory, bo gdy tylko zdał sobie sprawę, co się stało, podszedł do niego barman wręczając wypisany ręcznie paragon na dość sporą kwotę. Rock początkowo zmrużył oczy, bo miał wrażenie, że jego wzrok się myli, ale gdy doszedł do wniosku, że wcale nie – wytrzeszczył gałki tak, jak tylko mocno potrafił. Z pewnością miał do uregulowania rachunek zarówno Uchihy jak i ich trzech towarzyszek. Właśnie wtedy, gdy myślał, że jego pech osiągnął szczyt, okazało się, że nie ma portfela. Niemożliwym było, aby go zgubił, bo za pierwszą szklankę brandy zapłacił sam z góry. Następne były już dopisywane tak, jak i najwidoczniej whisky.

 – Niech go szlag! – warknął Lee, mając oczywiście na myśli Sasuke, na którego to zaraz zwalił w myślach całą odpowiedzialność i na którym to miał zamiar zemścić się w najbliższym czasie; jeśli będzie okazja.

Barman nie wyglądał na zainteresowanego wytłumaczeniami, ale niewypłacalny klient tak długo zadręczał go wyjaśnieniami, wyklinaniami na towarzysza i ostatecznie powoływaniem się na misję i świętość ukrytej wioski, że uległ. Nie pozwolił mu jednak tak po prostu wyjść, chciał mieć pewność, że dług zostanie uregulowany, więc w zastaw wziął ochraniacz wojownika. Lee wyglądał na takiego, dla którego taka błyskotka ma duże znaczenie i prędzej zbankrutuje niż pozwoli, by pozostała w obcych miejscach. Tak więc stało się. Lee opuścił pijalnię bez portfela i bez honoru, ale za to z chęcią mordu.

Sasuke nie musiał długo szukać. Na ulicy ciągle mijał chichoczące dziewczęta i kobiety, które szeptały między sobą o przystojnym mężczyźnie, półnagości i zaułku. Choć te trzy rzeczy zdawały się być do siebie niepodobne, a tym bardziej niepodobne do Uchihy, postanowił sprawdzić ów zaułek. Nie pomylił się. Uchiha leżał pod ścianą przykryty własną koszulą, spał, a raczej spał po części, bo oczy zdawały się być w połowie otwarte – jak i usta, z których toczył pianę zmieszaną z alkoholem. Lee musiał przyznać, że ten widok poprawił mu humor – widok okradzionego, jak mu się wydawało, Sasuke. Obudził, więc zhańbionego kopnięciem między żebra, podziałało.

 – Ciebie też okradli? – spytał dla pewności.

Sasuke odzyskał świadomość po chwili. Na twarzy zamajaczył mu łobuzerski uśmiech, który albo był zaprzeczeniem, albo znakiem, że postradał zmysły. Uchiha wstał, ignorując kompletnie fakt bycia nagim i skompletował swój ubiór. Potem przetarł prawą ręką podbródek przechylając głowę na bok. Ponownie uśmiechnął się w ten bezczelny sposób i w końcu raczył odpowiedzieć.

 – Nie okradli. Miałem nawet przyjemną noc. Nie licząc niewygodnego posłania.

Zaśmiał się dość głośno, przy czym bardziej wyczuwalny stawał się zapach alkoholu, papierosów i minionego stosunku – może niejednego. W końcu spojrzał na rozmówcę z politowaniem i wyciągnąwszy z kieszeni portfel, rzucił go pod nogi.

 – Masz, coś w nim jeszcze zostało.

 – Jeszcze za to odpowiesz – zagroził.

– No nie mów, że poskarżysz się Naruto, nie rozśmieszaj mnie.

Ponieważ pierwszy dzień i początek drugiego dnia pobytu w Dzielnicach Tanzaku nie przyniosły większego rozwoju misji, to obaj zgodnie postanowili skupić się już tylko na niej. Właściwie natychmiast przyniosło to skutek, bo już po południu dostrzegli mężczyznę z długą blizną na twarzy. Rock kiwnął głową, wskazując na niego, a Sasuke potwierdził, że to on. Towarzyszyło mu kilka młodszych mężczyzn, właściwie chłopców. Jeden z nich był uderzająco podobny do Utsukushiego i gdyby nie inny kolor włosów, to Uchiha uśmiałby się z ponownej zdrady medyka. Jak od razu Sasuke się domyślił, musiał to być jego brat – Oni, o którym wspominał w czasie wielkiej więziennej narady.

Odległość między nimi się zmniejszyła, dzięki czemu szpiedzy z Konohy mogli przyjrzeć się dokładnie swoim celom. Uchiha skupił się na Onim, którego dziecięce jeszcze rysy twarzy z bliska stały się bardziej widoczne.

Śledzili ich już od dobrych paru godzin, a facet z blizną, jak się okazało – Mirin, kręcił się od baru do baru i skąpiąc pieniądze na alkohol dla towarzyszy, ogrywał coraz to nowszych śmiałków. Dopiero nad ranem zaczęło robić się ciekawiej. Mirin zostawił większość swoich podwładnych czy kimkolwiek oni byli i zabrał ze sobą tylko Oniego. Darując sobie żarty o wykorzystywaniu młodzieży, Sasuke polecił Lee, by nie wzbudzając podejrzeń wyszli z baru. Ich cel nie zdawał sobie najwidoczniej sprawy o posiadaniu ogona, co znacznie ułatwiało im szpiegowanie. Zostali zaprowadzeni na obrzeża osady, gdzie nie było już barów, sklepów ani straganów. Znajdowały się tam tylko wąski, ale dość wysokie kamieniczki. Uliczka była zacieniona, a kroki zagłuszał wiatr i hałas z centrum. Mirin doszedł aż do muru, a tam, pod bluszczem, wymacał klamkę i wraz z chłopcem przeszli przez mur, co z daleka wyglądało, jakby byli duchami.

 – W Konoha istnieje legenda – powiedział cicho Lee ze swego rodzaju szacunkiem – legenda o wyroczni, która wybrała sobie za siedzibę najgłośniejsze miasto Kraju Ognia, by zagłuszyć wrzaski i krzyki swoich strasznych przepowiedni.

 – Nie pieprz głupot. Nie mów, że trzęsiesz kuprem z powodu durnej opowiastki. – Sasuke odsunął pnącza, by lepiej zobaczyć przejście. Była klamka, były drzwi – które szybko otworzyli, ale nie zobaczyli przejścia na drugą stronę. Zobaczyli strome schody, które zdawały się nigdy nie kończyć przez nieobecność pochodni i innych źródeł światła.

 – Pójdę przodem, umiem poruszać się ciszej.

Tak więc Lee poszedł przodem i to on pierwszy usłyszał to, czego się obawiał. Usłyszał wyrocznię, która okazała się nie być zwykła legendą.  

Wiem, przerwałam w beznadziejnym momencie, bo właściwie ledwo się akcja rozkręciła, to nie zabieg w celu budowania napięcia. Po prostu jeśli kończę w odpowiednim momencie to w przyszłości nie mam problemu z przypomnieniem sobie, co było kiedy, bo rozdziały są w pewien sposób tematyczne.

Mój komentarz do rozdziału? Starałam się włączyć więcej opisów miejsc, ale one muszą się pojawić stopniowo, a nie nagła lawina, mam nadzieję, że coś takiego Wam pasuje. Jak widać mamy troszkę optymizmu i trochę wyjaśnień, dlaczego bohaterowie się zmienili. Chyba, gdybym najpierw wspomniała o powodach, a potem wcieliła zmiany w życie, to nie byłoby takiego efektu.  W rozdziale oczywiście można znaleźć punkty do Lucens, życzę powodzenia. Myślę, że na koniec bloga uda mi się zafundować jakąś ciekawą nagrodę dla zwycięzcy.

Zgodnie z Waszymi sugestiami "paradoksalnie" zniknęło. Czy tylko mnie śmieszą inteligentne rozmowy osób, które do elokwentnych nie należą?

wtorek, kwietnia 2, 2013