Rozdział XII

Miał być szybciej, ale zaskoczył mnie wyjazd. Teraz jestem już po egzaminach, mam więc troszkę więcej czasu. Dziś coś dla fanek Kakashiego, a pod rozdziałem mały spoiler, więc jakby ktoś chciał zostawić dla siebie niespodziankę, to niech nie czyta dopisku końcowego.

"Skrywane nadzieje"

Obóz skryty w otaczających Konohę lasach był schronieniem dla osobników wszelkiej maści. Sasuke sam już nie wiedział, jak długo stacjonowały tu wrogie armie, ale o wcale nie aż tak prowizorycznej zabudowie domyślił się, że jest to jeden z pierwszych i największych skupisk ludzi Madary. Obecność Mirina i Oniego, który to był postacią kluczową w przyszłym ataku, utwierdziła go w przekonaniu, że ważniejsze mogło być jedynie miejsce przebywania Madary, które było nieznane nawet jego ludziom. W zasadzie nazywanie tej zbieraniny indywidualnych uciekinierów, wygnańców i zwykłych buntowników ludźmi Madary, podległymi mu całkowicie było nieporozumieniem i to dośc sporym. Wojownicy ci, choć łączyło ich jedno – zagorzała i namiętna nienawiść do Konohy – cenili sobie szczerą i niczym niepodyktowaną niezależność. Paradoksalnie chęć tej wolności pchała ich w ręce starego Uchihy czyli do ograniczenia jej w celu choć w ich mniemaniu szczytnym celu – starcia Konohy z powierzchni ziemi.

Sasuke czuł się w tym obozowisku jak ryba w wodzie. Zdawał się odnajdywać tu jeszcze lepiej niż w towarzystwie Tobiego, którego nie odstępował na krok przed poprzednią bitwą. Wielu tu znało jego historię i uczucie jakim pałał do wioski. Same zresztą koligacje z Madarą czyniły go osobą godną wszelkiego zaufania i szacunku w tak górnolotnych szeregach. Nieprzeciętna uroda znajdowała mu tyle samo przychylnych głosów, ile dam znajdowało się w obozie. Za to inteligencja, o jaką go osądzano przez ostatnie i poprzednie wypadki sprawiała, że w obozie szczycił się nawet większym posłuchem niż Mirin. Młody i krnąbrny Uchiha brał to za absolutny pewnik – coś, co mu się należało i jego pretensji do obozowej buławy nie mogły podważyć ni ostudzić nawet długie tygodnie nieobecności. W tym wszystkim nieczęsto pamiętał o Sakurze, którą bez nawet mrugnięcia okiem skazał nie tak dawno na smierć.

Doskonale odegrał swą rolę we wiosce, o czym przekonywały go pełne podziwu, aprobaty głosy ludzi, którzy próbując się przypodobać słodzili, zapewniając, że nigdy w niego nie zwątpili. Sasuke jak zwykle za niewiele brał sobie opinię innych – motłochu, jak zwykł mawiać o nich w myślach lub do siebie, gdy zapragnął podyskutować z kimś inteligentnym. Mimo to jego próżność łechtana była opiniami słodszymi niż najprzychylniejsza recenzja Icha Icha Paradise, która to książkę zdołał pochłonąć w czasie pobytu w wiosce.

Na uboczu zdawał się pozostawać tylko Mirin, który z racji zdegradowania z niepisanego stopnia dowódcy oddziału. Nie czuł do Uchihy sympatii. Wręcz przeciwnie, patrzył mu wciąż na ręce, nasłuchiwał wszelkich jego rozmów – także tych z samym sobą, ale przede wszystkim wciąż trzymał pilne oko na więźniarkę. Nie krył się z tym nawet specjalnie, manifestował swą nieufność, co jedynie powodowało spychanie go na dalszy plan. Mirin bowiem wierzył, że to zbyt proste, i podejrzewał konspirację więzionej dziewczyny i Uchihy. Było to absurdalne, bo przecież zaledwie dzień wcześniej, gdy Sasuke dostał się do obozowiska, nie tylko łaskawie udzielił zgody na zabicie Sakury, ale także zaproponował, by śmierć stała się widowiskiem, gwoździem do trumny Konohy, a przede wszystkim jej wodza.

Pomimo pobłażliwych głosów i sugestii, że być może Mirin oszalał pod wpływem rozpaczy za utraconym autorytetem, ten działał w swym nielogicznym przekonaniu. Uchiha szczęśliwie zdawał się to ignorować.

Tymczasem Sakura się poddała. Siedziała... Właściwie wisiała na siedząco z głową opuszczoną i oczami tępo wpatrującymi się w przemoczoną ziemię. Ruchy ograniczała do minimum, mrugając mniej niż raz na minutę i oddychając wolniej niż zwykle, wyglądała jakby wpadła w trans. W rzeczywistości trwała w nieco nienaturalnym stanie. Zawieszona między pełną świadomością a namiastką snu w umyśle, pomimo tępego niczym u porcelanowej lalki wyrazu twarzy, przebiegał maraton myśli. Od wielu godzin analizowała wszystkie wydarzenia – od chwili, gdy pod wpływem impulsu zasłoniła Uchihę własnym ciałem, aż po moment, w którym dziś zapowiedział upadek liści. Jakże okrutnie pomyliła się co do jego pragnień i charakteru. Docierało do niej, że nie znała go zupełnie, a te obrazy wspólnego dzieciństwa były utopijnym wspomnieniem, które poczyniło spustoszenie większe, niż mogłaby się kiedykolwiek spodziewać. Naiwna – pozwoliła, by uczucie, którego nie była do końca świadoma, a którego istnienie wciąż było dla niej nie do uwierzenia, przysłoniło zdrowy rozsądek. Współczucie dla Uchihy... Głupia litość. Jak mogła nie zauważyć, że to wszystko było zbyt proste. Podłożyli mu na tacy wszystko, czego tylko chciał. Uchiha wraca, Uchiha zostaje, Uchiha deklaruje przywiązanie i chęć walki, a potem... Ten Uchiha zawsze zdradza. Jakby to było w jego krwi.

- Spadną liście – mruknęła z krzywym grymasem twarzy, unosząc ją wyżej.

- No, obudziłaś się – zawołał obcy głos.

Dopiero czyjaś obecność wyrwała Sakurę z letargu. Jej nieobecny wzrok został wytężony, by skierować się w stronę dobiegającego z nie tak daleka głosu i poznać nadawcę. W świetle padającym z odkrytego wejścia mogła zauważyć dość wysoką, męska sylwetkę zwieńczoną chłopięcą jeszcze buzią – bez śladu zarostu. Nawet w takich warunkach poznała znajome rysy twarzy. Był zbyt podobny do brata, by to zignorować.

- Oni... - westchnęła błagalnie, szarpiąc z nadzieją za łańcuch, czym przysporzyła sobie więcej bólu.

Rozpłakała się, czując jak beznadziejna i godna politowania jest jej sytuacja.

- Ciśśś... - Chłopak zrobił wymowny gest, przykładając do ust palec wskazujący. Było w tym ruchu, a może w wyrazie twarzy, coś pocieszającego, obiecującego, ale nie mogła jasno stwierdzić co.

Oni zrobił coś jeszcze. Bezgłośnie, ruchem samych warg próbował przekazać jej coś ważnego. Nie mogła jednak wiedzieć, co dokładnie, bo nie umiała czytać z ruchu ust, a w dodatku pod płachtą namiotu było zbyt ciemno, nawet pomimo wpadającego przez wejście światła. Chłopak wyszedł, a choć wiadomość przepadła pewnie bezpowrotnie, w Sakurze zapaliła się iskra nadziei, że być może nie jest całkiem sama.

W Konosze nikt nie sądził, że zagrożenie może być aż tak blisko. Ciągle wysyłane w teren atrole nie były w stanie znaleźć tak doskonale zabezpieczonych i zamaskowanych technikami obozowisk. Drużyn, które wciąż opuszczały wioskę w celach zwiadowczych, wcale nie było mało. Mimo to Naruto wciąż angażował kolejnych zdatnych do walki. Nawet teraz na powrót składał ekipę, która najpierw uszczuplała przez bitwę i jej konsekwencje, a teraz przez odejście Sakury.

W gabinecie hokage zebrał się oddział, który teraz liczył sobie zaledwie dwóch rozdrażnionych członków. Ketan, siedząc naprzeciwko Naruto, stukał palcami w blat hokagowego biurka. Był ubrany po cywilnemu, choć zwykle w podobnych sytuacjach był pierwszym, który domagał się zakładania maski i całego ekwipunku. Lee również odpuścił sobie oficjela, pozostając przy zielonym dresie. Spacerował niezadowolony po gabinecie, oglądając się co jakiś czas na zegar wiszący na ścianie.

- Gdzie Sakura? - spytał po jakimś czasie Ketan, zabijając nie tylko czas, ale i panującą od dawna w pomieszczeniu ciszę. Co prawa wiadomości o ucieczce Haruno nikt nawet nie próbował zatuszować, więc bardzo szybko dotarła i do jej oddziału, i zapewne do każdego innego, ale Ketan jako wcale nie jedyny nie mógł się ani z tym pogodzić, ani w to uwierzyć.

Naruto odchrząknął, na tyle głośno, by mogło być to uznane za zbyt teatralne. Odchrząknął nie tylko po to, by oczyścić gardło, ale przede wszystkim zyskać na czasie, co było naiwne, bo Ketan ani myślał o cofnięciu pytania.

- Uciekła z wioski... - Starał się przy tym, by głos brzmiał spokojnie i nie wyrażał już tylu emocji, co na początku przyswajania tego przygnębiającego faktu. W pewnym stopniu się mu udało, może również dzięki temu, że Ketan miał tę jakże miłą cechę, że nigdy nie interesowały go uczucia innych.

- Nie chciałbym kwestionować słów hokage i jego niezaprzeczalnej nieomylności, ale... - wtrącił Lee, który nagle, zwinnie niczym tygrys, doskoczył do biurka i pochylił się nad nim z tak zawziętą miną, że Naruto musiał się nieco odsunąć, by nie wdychać niepierwszej świeżości oddechu – nie, to niemożliwe – dokończył zdanie.

Naruto był zaskoczony zachowaniem Lee, który zdawał się do tej pory mieć więcej powściągliwości. Nie chcąc jednak dyskutować i tłumaczyć ponownie czegoś, czego i tak żadne z nich nie miało możliwości zmienić, sięgnął po list, który wielokrotnie leżał już w śmietniku i wracał pomięty do szuflady. Wszystko przez niezrozumiałą chęć zrozumienia.

Ketan i Lee spojrzeli po sobie niewiedząc nieco jak się zachować, ale w końcu obaj zgodnie doskoczyli do listu i zaczęli czytać łapczywie, przeciągając go raz po raz bardziej na swoją stronę. W końcu spojrzeli na Naruto z zupełnie różnymi minami i odczuciami, ale w jednym byli zgodni. Ketana sięgnął po kałamarz i papier, nie pytając nawet o zgodę czy ważność zabranego dokumentu. Następnie szybko nakreślił na kartce kilka kolumn znaków. Podsunął pod nos hokage nowy list, pachnący wciąż atramentem.

- Droga rado staruszków – zaczął czytać i z niesmakiem spojrzał na młodszego z jego petentów – rezygnuję z urzędu hokage, bo przez to mam zbyt niewiele czasu na jedzenie klusek w zupie. Podpisano: Nauro – przeczytał na jednym niemal wdechu. - Co to ma być? - warknął i zgniótł papier w kulkę, nie patrząc nawet, czym był wcześniej.

- Chcę tylko pokazać, że list, który rzekomo przyszedł od Sakury wcale nie musi pochodzić od niej i wcale nie musi mieć takiego znaczenia, jakie widać na pierwszy rzut oka.

- Nie odstawiajcie mi tu kabaretu! - zawołał ze złością na tyle głośno, że słyszał go z pewnością i jego sekretarz – Tsuki. - Sądzicie, że tak łatwo było mi się z tym pogodzić? Sakura była... jest... moją przyjaciółką od ponad dziesięciu lat. Nie powiedziałbym przeciwko niej złego słowa gdybym miał choć cieć wątpliwości, że list jest autentyczny.

Ketan umilkł w końcu taktownie, a Lee wrócił do nerwowego przemierzania gabinetu.

- Nie prosiłem was tutaj, by wykłócać się o to, co nie należy do nas – zaczął Naruto grzecznym i oficjalnym, choć zwyczajnie zmęczonym tonem, którego używał dość często, od kiedy został obrany głową Konohy. - Jak już ustaliliśmy, Sakura nie wróci. Nie wróci też Totori i Akira, którzy zginęli w czasie misji oraz bitwy. Byli wspaniałymi wojownikami i trudno jest ich zastąpić, więc zwlekałem z tym długo, zbyt długo. Teraz chciałbym przedstawić wam nowego dowódcę oraz nowego medyka, ale gustownie się spóźniają.

Drużyna Lee i Ketana jak każdy oddział ANBU liczyła niegdyś pięciu członków. Akira był jej dowódcą, wyjątkowym wojownikiem. Zginął jeszcze przed bitwą, gdy drużyna ścigała zbiegłego szpiega działającego jeszcze dla Tobiego. Do wioski udało się dotargać jego rozczłonkowane truchło które pochowała jego narzeczona. Reszta ekipy przekonała Naruto, że Akiry nie da się zastąpić nikim innym, a jego miejsce musi pozostać niewypełnione. Nie chciał na to przystać, bo było to znaczące osłabienie, ale wszyscy zdatni do walki, byli już zaangażowani w inne formacje, więc po prostu mianował Sakurę tymczasowym dowódcą, głównie przez jej inteligencję i zdolności taktyczne niż umiejętności fizyczne. Totori był młodszym bratem Akiry. Zginął w czasie bitwy, gdy Sakura opuściła swoją pozycję, by dotrzeć do Naruto. Nie powinna była tego robić. Zostawiając dowództwo Hinacie, położyła je w ręce kogoś, kto przebywał poza wioską zbyt długi czas, by znać zdolności tej garstki, której dowodziła. Ciało Totori'ego znaleziono nieopodal murów, szpeciło je niewiele draśnięć, ktoś użył technik iluzyjnych, by doprowadzić go do obłędu, ataku serca i śmierci. Nim również zajęła się narzeczona Akiry.

Lee spojrzał po raz kolejny na zegarek wskazujący czas piętnastu minut po umówionej na spotkanie godzinie. Potem minęło jeszcze pięć w niemal niczym niezamąconej ciszy, nim drzwi się otworzyły. Do środka wszedł Kakashi i Utsukushi, którzy jeszcze chwilę wcześniej żywo dyskutowali.

Ketan i Lee spojrzeli po sobie. O ile dołączenia Kakashiego było ogromnym zaszczytem, o tyle pojawienie się Utsukushiego zdawało się niesmacznym żartem.

Ketan nie mógł się oprzeć okusie by dyskretnie nie porównać się do nieświadomego niczego ojca. Wstał, udając oddanie grzeczności, których nie był zwolennikiem i podszedł bliżej, by z odpowiedniego dystansu ukłonić się delikatnie.

Przybyli odwzajemnili gest kurtuazji, nie podejrzewając ukrytych chęci. Tymczasem Ketan, będąc pierwszy raz aż tak blisko Hatake, mógł dokładnie się mu przyjrzeć. O ile włosy miał jaśniejsze niż ojciec, o tyle w rysach twarzy – tych nieskrywanych przez maskę, dostrzegł podobieństwo. Kakashi zdawał się to ignorować, choć byłby zupełnym ślepcem gdyby tego nie zauważył. Uśmiechnął się za to w swój przyjazny, niewinny sposób. Ketan odpowiedział mu nieco innym wyrazem twarzy, bardziej złośliwym i ironicznym, który na myśl przyniósł Sasuke.

Naruto odchrząknął znów, czując w jak niezręcznej sytuacji stawia najmłodszego z obecnych. Ten jednak nie czuł skrępowania, jak zawsze był pewny siebie, zakrawając o bezczelność.

- Drużyna uległa rozpadowi, ale to nie powód, nie nie uformować jej na nowo. Nowym dowódcą, któremu zobowiązani jesteście bezwzględne posłuszeństwo jest Kakashi. Brak Sakury oznaczał dla was brak medyka, ale Utsukushi wypełni wolne miejsce, zapewniając wam bezpieczeństwo, którego odmówiła Haruno podczas bitwy. Jeśli chodzi o piątego członka to poznacie go, gdy tylko pojawi się w wiosce. Ją. Ten Ten, przyjaciółka Rocka Lee. Teraz możecie już odejść.

Odwrócił się w stronę okna, krzyżując dłonie za plecami na krzyżu, ale nim za drzwi wyszli wszyscy, spojrzał za nimi jeszcze raz.

- Kakashi, mistrzu, mógłbyś zostać ze mną chwilę?

Hatake pokiwał głową i gdy reszta wyszła, upewnił się, że drzwi są zamknięte, a potem zajął miejsce naprzeciwko Naruto.

- Nie mam pojęcia co robić... Ktoś musi zająć się Itachim...

Kakashi nie był zaskoczony wspomnieniem o rzekomej śmierci Itachiego. Był jednym z pierwszych, którzy wiedzieli o całej tej sprawie. Z pewnością wiedział wcześniej i więcej niż sam Naruto.

- Teraz wystarczy pozwolić mu działać, Naruto. Sakura wykonała swoje działanie, umożliwiając mu dyskretny kontakt z Konohą, ale zapewniając, że nikt go z nią nie kojarzy. Jeśli chodzi o wiadomości od niego, przychodzą do mnie...

- Wiedziałem – rzucił z cichą radością – po prostu to czułem.

- To znaczy, że i on wie o Sakurze. Musiała go poinformować o odejściu, co znaczy, że wciąż na sercu leży jej dobro wioski.

Naruto uśmiechnął się. Było to nawet pocieszające, że jego przyjaciółka pomimo ratowania swojego własnego tyłka, pomyślała o tym, by nie odcinać wioski od jej informatorów.

Dobranie Utsukushiego do Ketana i Lee było jak dobieranie skarpetek do sandałów. Musiało skończyć się źle. Już po wyjściu z gabinetu ten pierwszy został obrzucony nieprzychylnym spojrzeniem Rocka. Starał się je dorośle zignorować, ale nim nawet doszli do sekretariatu, Lee zdołał zaczepić go słownie.

- Nie jesteś nam do niczego potrzebny.

Odzywka na poziomie akademii, przyniosła szybką reakcję ze strony medyka, bo ten obrócił i z pewną siebie mina przywalił Rockowi w nos.

- Za chwilę będziesz mówił, co innego, a teraz się zamknij i już bez słowa idźcie, gdzie was zaprowadzę.

 Pewnie Lee chciał coś jeszcze dodać od siebie w postaci oddania ciosu lub chociaż słów typu „ani mi się śni”, ale zainteresowany wzrok Ketana, który zazwyczaj głęboko nie tylko w nosie miał to co inni mają do powiedzenia, kazał mu się dostosować. Złapał się więc tylko za nos, sprawdzając, czy nie krwawi, czy nie jest złamany. Uderzenie było jednak czysto ostrzegawcze, nie sprawiało nawet zbyt wiele bólu, nie mówiąc już o żadnych innych konsekwencjach.

Zaspoilować muszę, bo sama nie mogę się doczekać. W następnym rozdziale będzie Itachi i to już na stałe. Czekam na pomysły, jak Waszym zdaniem będzie wyglądała ta obecność Itachiego. Każda teoria mile widziana.